شرکت‌هایی که هنرمندان موسیقی را گروگان می‌گیرند/ درخشش و شهرت به چه قیمتی؟
به تازگی اخباری درباره‌ی برخی از شرکت‌ها پخش شده که خوشایند نیست. به طور مثال گرفته شدن حقِ صاحب امتیاز بودن خودِ خواننده / نویسنده‌ی آهنگ که باید جزو پیش پا افتاده‌ترین حقِ یک هنرمند باشد.
ایران آرت: هستی امیری: قاعدتا صنعت موسیقی رقابتی‌ترین صنعت جهان است، صنعتی که هرکسی نمی‌تواند دوام بیاورد. افرادی که از کودکی و نوجوانی آرزوی خواندن روی صحنه را دارند اما در زمانی که قدرت افراد بالاتر و قسمت کمی از واقعیتِ شهرت و زندگی هالیوودی را می‌بینند، می‌ترسند. پس می‌شود گفت اگر به اندازه کافی با قوانین نانوشته موجود آشنایی نداشته باشید و قوی نباشید به راحتی نه تنها از صحنه‌های اجرا بلکه از صحنه‌ی موسیقی خارج می‌شوید.
دنیای سرگرمی قسمت‌های مختلف زیادی دارد که می‌توانیم به راحتی بگوییم بزرگترین قسمت آن، موسیق است. اما بعضی اوقات مردم فکر می کنند خوانندگان و نوازندگان تنها اشخاصی هستند که دردنیای موسیقی وجود دارند که این باوری کاملا غلط است بلکه شرکت‌های میلیارد دلاری هستند که باعث شناخته شدن موزیسین‌ها می‌شوند، نقش بزرگتری را بازی می‌کنند. اشخاصی که با مدیریت درست موزیسین‌ها را به میلیونرهایی تبدیل می‌کنند که به هرجایی می‌خواهند سفر کنند و مردم آرزوی دیدنشان را داشته باشند، صد البته با کمک رسانه‌ها.
جدیدا اخبار درباره‌ی برخی از این شرکت‌ها پخش شده است که خوشایند نیست. به طور مثال گرفته شدن حقِ صاحب امتیاز بودن خودِ خواننده / نویسنده‌ی آهنگ که باید جزو پیش پا افتاده‌ترین حقِ یک هنرمند باشد. به جز هنرمندهای سولو(تک نفره)، بوی بندها (گروه‌های پسرانه) که همواره جزو پرطرفدارترین‌های صحنه‌ها بودند. مانند پینک فلوید، بیتلز که حالا جزو اسطوره‌ها محسوب می‌شوند.
در سال 2010 که گروه پسرانه محبوبِ جوانان با حمایت سایمون کوول یعنی وان دایرکشن به وجود آمدند و موفقیتشان تا سال 2016 ادامه داشت.
گروه”Why Don’t We” که به تازگی تک آهنگ‌شان به شهرت بیشتری رسیده است. در تاریخ 9 September با پستی مبنی بر شکایت از شخصی که دقیقا به اسمش اشاره‌ای نکردند (از یکی از مدیر برنامه‌هایشان) که در اینستاگرامشان منتشر کردند با محتوایی که در خانه‌ی خودشان احساس گروگان بودن به ایشان دست داده و از این گروه پنج نفره سواستفاده احساسی و مالی از شده است. آنها در ادامه گفته‌اند که زمانی که گروه در سال 2016 تشکیل شد 15 تا 18 ساله بودند و به راحتی اعتماد می کردند و آرزوی شهرتی که داشتند باعث شده بود که آنها به موضوعاتی مانند کنترل شدن اندازه ی غذا، ساعات خواب و بیداری در حدی که بعضی از اعضای گروه سوتغذیه گرفته بودند، اعتراضی نکنند. البته علت دیگری که این موضوع تا الان به بیرون درز نکرده بود امضای قرارداد آنها با این شرکت بود که تمام اطلاعات و انواع رفتارهایی که در زندگی شغلی اتفاق می‌افتد در بین هنرمند و شرکت می‌ماند. حالا که یکی دیگر از مدیران این شرکت، یعنی سیگنیچر اینترتیمنتSignature Entertainment از همکارش شکایت کرده است، اعضای این گروه: دنیل سیوی Daniel Seavey، جک اوری Jack Avery، کوربین بسون Corbyn Besson، زک هرون Zack Herron و جونا ماریاس Jonah Marais اعلام کردند که دیگر در مقابل این رفتار ساکت نمی‌مانند اما تعهد خودشان را به طرفداران و موسیقی حفظ می کنند.
درحال حاضر که این پسرها شرایط خاص خودشان را برای تمدید قرارداد با این شرکت اعلام کرده‌اند هردو مدیر/ صاحب این شرکت موسیقی، وکلای خود را برای برنده شدن پرونده مالکیت کامل حقوق این شرکت به میز می آورند. این نمونه‌ای است از اینکه آمریکا سرزمین آرزوها و شکایات است.
حمله کردن مردم به این شرکت‌ها برای حمایت از هنرمندان مورد علاقه‌اشان کاملا عادی است. بنابراین نباید تنها قسمتِ منفی آن دنیا را دید بلکه قسمت مثبت این صنعت هزاران برابر بیشتر و بزرگتر است. به هرحال موسیقی هنر و لذتی است که همه می‌توانند ازآن بهره‌مند شوند، مخصوصا وقتی هنرمند باشید و شغل و زندگیتان به همان روال رویایی که می‌خواستید پیش خواهد رفت.
