صد فوتبالیست برتر تاریخ

ایران‌آرت: انتخاب بهترین های تاریخ، همواره کاریست که رسانه ها و خبرنگاران علاقه خاصی به آن دارند و کاملاً امری سلیقه ای است، که می تواند موافقین و مخالفین زیادی همراه داشته باشد. وب سایت Fourfourtwo، صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال را چینش کرده است. این ده تا را فعلا ببینید.

80. تیری آنری (فرانسه)

100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش سوم)

در نیم‌دهه‌ای که در اوج بود، تقریباً دست نیافتنی بود. آنری، آرسنال را به پر زرق و برق‌ترین دوران تاریخ معاصر این باشگاه در یکی از بزرگ‌ترین رقابت‌های جهان رساند. یکی از بازیکنانی که مدل گل زدن‌هایش متفاوت بود. کسی که از سمت چپ حرکت می‌کرد، با پای راستش توپ را به سمت تیرک دورتر شلیک می‌کرد و تور را می‌شکافت.

او در 5 فصل، برای هر فصل بیش از 20 گل به ثمر رساند و یکی از آن مهاجمان جادویی بود. معجزه مرد فرانسوی، استفاده از هر دوپایش بود. او می تواند هم خیلی خشن گل بزند و هم با ظرافت کامل دروازه حریفان را باز کند. هیچ گاه مشکلی در سرعت نداشت و بدون بحث ترسناک ترین مهاجم دوران لیگ برتر بود. آنری در تیم ملی فرانسه هم 51 بار گل زد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: او در آرسنال بهترین دوران را داشت، اما حضور در تیم فوق‌العاده پپ گواردیولا در سال 2009 که در یک سال، 6 عنوان قهرمانی را از آن خود کردند، اتفاقی بود که شاید دیگر تکرار نشود.

79. لوئیجی ریوا (ایتالیا)

جیجی ریوا، بهترین گلزن تاریخ تیم ملی ایتالیا که دارای یک پای چپ بسیار قدرتمند بود که شوت های بسیار محکمی می زد. او در باشگاهی بازی می کرد که محل مناسبی برای کسب افتخار نبود. ریوا پس از آسیب دیدگی های متوالی مجبور شد خیلی زود از دنیای فوتبال و در سن ۳۲ سالگی خداحافظی کند، اما او در همین مدت نیز کار خود را بسیار به خوبی انجام داده بود.

او 13 سال در کالیاری بازی کرد و برای این تیم 207 گل به ثمر رساند و در عرصه ملی نیز در تنها 42 مسابقه موفق به زدن 35 گل شد. در تیم ملی ایتالیا در سال 1968 قهرمانی یورو را کسب نمود و دو سال بعد در جام جهانی نایب قهرمان شد. بزرگ ترین دستاورد او در همان سال در سری آ به دست آمد و اسکودتو را به همراه کالیاری به دست آورد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: رهبری کالیاری برای به دست آوردن اولین و تنها اسکودتوی تاریخ این باشگاه در سال 1970. او در 28 مسابقه 21 گل زد و عنصری حیاتی برای به دست آوردن این افتخار تاریخی بود.

78. ژاست فونتین (فرانسه)

در کنار ریموند کوپا در استاده ریمس، گل های فراوانی به ثمر رساند. بار گلزنی تیم پس از خروج ریموند کوپا به مقصد رئال مادرید در سال 1958، بر دوش فونتین افتاد و در نهایت 121 گل طی 6 سال حضور در ریمس به ثمر رساند.

فونتین که در اولین بازی ملی خود در مقابل لوکزامبورگ موفق به هت تریک شد، رکورددار گلزنی در یک دوره تاریخ جام جهانی است. وی در جام جهانی 1958 موفق شد 13 گل به ثمر رساند و با وجود اینکه تنها در یک دوره مسابقات حضور داشته است، چهارمین گلزن برتر تاریخ جام جهانی است.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: چهار گلی که فونتین در دیدار رده بندی جام جهانی 1958 در مقابل آلمان غربی مدافع عنوان قهرمانی مسابقات به ثمر رساند، موجب شد با عبور از ساندور کوچیس که 11 گل در جام جهانی 1954 به ثمر رساند، رکورددار گلزنی در یک دوره جام جهانی باشد.

77. فرانک ریکارد (هلند)

چند بازیکن به اندازه کافی خوب و خوش شانس هستند که در طول دوران حرفه ایشان برای یک باشگاه بزرگ به میدان رفته اند. اما ریکارد برای سه باشگاه بزرگ بازی کرد. تیم آژاکس اوایل دهه 80، جایی که در ریکارد جوان در کنار مارکو فان باستن، یان مولبی و رونالد کومان تحت هدایت یوهان کرایوف به میدان رفت.

سپس تیم میلان آریگو ساکی، جایی که در سال های 1989 و 1990 موفق به کسب عنوان قهرمانی جام باشگاه های اروپا شد و در نهایت بازگشت به آژاکس افسانه ای و کسب عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در سال 1995 در کنار تعدادی ستاره نوظهور. پرتلاش و تهاجمی، تیزهوش با سرسختی دوندگان دوی ماراتن، ریکارد یکی از پیشروان هافبک های باکس تو باکس بزرگ در دهه 90 -استیون جرارد، پاتریک ویرا، روی کین - بود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: با عبور از مدافعین، گل قهرمانی میلان در مقابل بنفیکا در فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1990 را به ثمر رساند

76. دنیس لاو (اسکاتلند)

در دهه 60 و اوایل دهه 70، صحنه ای شور انگیزتر از به هوا بلند شدن مشت گره کرده «مرد قانون» پس از یکی از 237 گلش طی 404 بازی برای منچستریونایتد وجود نداشت. دنیس لاو نخستین گل منچستریونایتد در فینال جام حذفی 1963 به ثمر رساند، با پسران بازبی دو بار قهرمان لیگ شد و به خوبی با دو ضلع دیگر «مثلث مقدس» منچستریونایتد یعنی بابی چارلتون و جرج بست، در هم آمیخت. او که دیدار نهایی جام باشگاه های اروپا 1968 را با بد اقبالی و به دلیل مصدومیت از دست داد، دورانی درخشان در دهه 70 داشت تا این که بار دیگر راهی تیم رقیب یعنی منچسترسیتی شد.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: لاو در طول فصل آغشته به قهرمانی منچستریونایتد در 65-1964، آقای گل تیمش بود و در همان راستا به توپ طلا نیز دست یافت.

75. مارکوس کافو (برزیل)

هیچ بازیکن دیگری تا به حال در سه فینال جام جهانی به میدان نرفته اما کافو این کار را انجام داده است. وی در جام های جهانی 1994 و 2002 با برزیل قهرمان جهان شد. کافو در تمام مدت بازی در پست دفاع راست در حال رفت و آمد بود و در حمله و دفاع کارآمد ظاهر می شد. هم وطنانش می گفتند ریه او خاص است، زیرا هیچگاه از نفس نمی افتد. کافو که مدت زیادی در سری آ ایتالیا و برای تیم های رم و میلان بازی می کرد، در این کشور به قطار سریع السیر معروف بود. وی شش فصل موفق در رم گذراند و یکی از اعضای تیم میلان در قهرمانی شان در لیگ قهرمانان اروپا در سال 2007 بود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: شادی او پس از قهرمانی در جام جهانی در کشور برزیل معروف است. زمانی که این جام را در جایگاه بلند کرد، خطاب به همسرش رجینا فریاد زد: رجینا. دوستت دارم!

74. جوزف ماسوپوست (چکسلواکی)

ماسوپوست بهتر از هر شخصی، معنی و مفهوم بازی دوستانه و جوانمردانه را درک می کند. در جریان دیدار چکسلواکی و برزیل در جام جهانی 1962، پله دچار مصدومیت شده بود اما مجبور بود به بازی ادامه بدهد. ژوزف ماسوپوست زمانی که از این موضوع مطلع می شود، از تکل زدن بر روی پای پله، خودداری می کند! فوق ستاره برزیلی دنیای فوتبال، از این اقدام جوانمردانه ماسوپوست شگفت زده می شود و همواره از او، به نیکی یاد می کند و از تحسین کنندگان این هافبک محسوب می شود.

بر خلاف پله، اوزه بیو می گوید از بازی مقابل ماسوپوست، احساس بدی دارد! او به شکل شگفت انگیزی همه کاره بود! به اصطلاح او قادر بود هم ویولن بنوازد و همزمان ظرف ها را بشورد! او در میانه میدان توپ های زیادی را تصاحب و به خوبی آن ها را پخش می کرد. او به همراه تیم دوکلا پراگ موفق شد 8 بار عنوان قهرمانی لیگ چکسلواکی را تجربه کند.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: ماسوپوست توانست چکسلواکی را برای حضور در فینال جام جهانی 1962 هدایت کند و در جریان شکست 3-1 برابر برزیل، زننده گل اول باشد. او در همان سال، موفق به کسب توپ طلای اروپا شد.

73. عمر سیوری (آرژانتین/ایتالیا)

همانند برق سریع با توانایی عبور سریع از فضاها؛ ال کابزون پیش از انتقال به یوونتوس با مبلغ رکورد شکن 91 هزار پوند، در اواسط دهه 50 دو بار با ریورپلاته قهرمان لیگ آرژانتین شد. عمر سیوری در کنار جان چارلز و جانپیرو بونیپرتی که به مثلث جادویی مشهور بودند، گل هایی فراوان به ثمر رساند تا به فتح سه اسکودتوی یوونتوس طی سال های 1957 تا 1961 کمک کند.

او همچنین گلی تعیین کننده برای یوونتوس به ثمر رساند که باعث شد یوونتوس به اولین تیمی تبدیل شود که در برنابئو، رئال مادرید را شکست می دهد. در سال 1961 سیوری به عنوان برترین بازیکن اروپا شناخته شد که کاملا سزاوار بردن این جایزه بود.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: در ژوئن 1961 سیوری در پیروزی 9-1 برابر اینتر، شش گل وارد دروازه نراتزوری کرد و در پایان یوونتوس فاتح اسکودتویی دیگر شد.

72. خوزه آندراده (اروگوئه)

با اینکه لاغر و نحیف بود اما موفق شد به عنوان هافبک دفاعی مطرحی خود را به دنیا معرفی کند. او و تیم ملی اروگوئه، در اواخر دهه 1920 میلادی و جام جهانی 1930، عملکردی چشمگیر بر جای گذاشتند. در دورانی که فوتبال، هنوز در اروگوئه حرفه ای نشده بود، آندراده به عنوان نوازنده خیابانی و واکسی کار می کرد؛ آن هم در حالی که به عنوان بازیکن پنارول و ناسیونال به زمین می رفت. «الماس سیاه»، زمانی که در المپیک 1924 و با پیراهن تیم ملی اش، برابر آرژانتین قرار گرفت، شجاعانه پاسخ پرتاب سنگ هواداران آرژانتینی را داد. این هواداران، قبل از آغاز بازی، به بازیکنان حریف، سنگ پرت می کردند. برد اروگوئه در جام جهانی 1930 برابر رقیب هم قاره ای شان، خوشحالی زیادی را برای آندراده به همراه داشت.

برهه برجسته زندگی حرفه ای: او نه تنها موفق شد در المپیک 1924، مدال طلا را به دست آورد، که تبدیل به اولین فوتبالیست سیاه پوست تاریخ این رقابت ها شد.

71. جان چارلز (ولز)

در سال 1997 "غول مهربان" بالاتر از میشل پلاتینی و زین الدین زیدان به عنوان بزرگترین بازیکن خارجی تاریخ یوونتوس از نگاه هواداران برگزیده شد. چارلز در سال 1957 با شکستن رکورد نقل و انتقالات با مبلغ 65 هزار پوند از لیدز یونایتد راهی یوونتوس شد.

وی در 155 بازی برای یووه 108 گل به ثمر رساند و دو بار قهرمان سری آ شد. وی با وجود قد 188 سانتی متری و 89 کیلوگرم وزن به جایگاه والایی رسید. دنی بلانچفلاور کاپیتان تیم ملی ایرلند شمالی در جام جهانی 1958 در خصوص چارلز گفته بود: "او غریزی ترین بازیکنی است که تاکنون دیده ام."

برهه برجسته زندگی حرفه ای: چارلز با وجود اینکه به عنوان مدافع میانی به میدان می رفت، به یکباره در نیمه دوم فصل 1952/53 به مهاجم نوک تبدیل شد و سپس در فصل 1953/54 موفق به زدن 42 گل شد.