فرناز نیکوخواه درونیترین احساس زنان را به تصویر کشید/ روایت خانم نقاش از مرقعات
خالق مجموعه «مرقعات» میگوید: این نمایشگاه درباره درونیترین احساس زنان است. نمیخواستم به یک موضوع کلیشهای بپردازم بلکه در این مجموعه سعی کردم به جنبه هایی از روح زنانه بپردازم.
ایران آرت: فرناز نیکوخواه تازهترین مجموعه نقاشی و چیدمان خود تحت عنوان «مرقعات» را در گالری ویستا به تماشا گذاشت.
این هنرمند با اشاره به اینکه واژه «مرقع» به مجموعهای متصل به هم از قطعات مختلف هنری شامل خط، نقاشی و... گفته میشود، اظهار داشت: یکی از خصلتهای نقاشی ایرانی، خصلت روایتگرایانه است؛ در این مجموعه سعی کردم با استفاده از ویژگیهای خاصی از نقاشی ایرانی به بیان یک روایت بپردازم.
فرناز نیکوخواه گفت: نمایشگاه «مرقعات» درباره درونیترین احساس زنان است. نمیخواستم به یک موضوع کلیشهای بپردازم بلکه در این مجموعه سعی کردم به جنبه هایی از روح زنانه بپردازم. هر زن داستانیست؛ داستانی که شاید نخواهد خوانده شود. زنان این مجموعه هر کدام به صورت مشترک و البته بی زمان، از گذشته تا امروز، روایتگر درونیترین احساس خود هستند. قصههایی برای نگفتن...
او افزود: در این مجموعه سعی کردم از ساختار نقاشی ایرانی که ترکیب فیگور، معماری، تزئین و شعر است و نیز از خصوصیات مکتب نقاشی اصفهان (استفاده از خطوط بیانگرانه و حداقل رنگ)، استفاده کنم و البته این کار را به زبان امروزی و با استفاده از مدیاهای امروزی انجام دهم. به همین خاطر وقتی شما آثار را میبینید شاید به یاد نقاشی ایرانی نیفتید، در واقع سعی کردم با شناختی که از مفاهیم درونی هر کدام از این المانها داشتم این کار را انجام دهم.
نیکوخواه ادامه داد: از خط نیز استفاده کردم که به نوشتهها و نامهنگاریهای قدیمی اشاره دارد؛ البته برای اینکه نوشتهها قابل خواندن نباشند، از لحاظ فرمی ناخوانا نوشته شدهاند.
این هنرمند یادآور شد: نکتهای که من به آن تأکید داشتم این بود که زنان، تزئینات و هر چیزی که به فضای خشک مردانه اضافه میشود باعث زیبایی، لطافت و احساس شاعرانگی خواهد شد زیرا معتقد هستم که احساس و شاعرانگی، درونیترین نیاز انسان برای زیستن است.
او تأکید کرد: این مجموعه با توجه به زیست شخصی و نیز با نگاه به زنان اطرافم شکل گرفت.
نیکوخواه خاطر نشان کرد: خیلی قسمتها در آثار سفید رها شدهاند که این تأکیدی بر خلاء درونی، بی زمانی و بی مکانی است و اشارهای است به اینکه سعی میکردند زن را در چارچوبی خشک و مردانه قرار دهند.
این هنرمند گفت: آخرین تابلو که «من» نام دارد، تنها زنی است در این مجموعه که پرسشگرانه به مخاطبش نگاه میکند. بقیه زنان صورت ندارند، شاید به خاطر اینکه میخواهند همچنان هویتشان مخفی بماند.
فرناز نیکوخواهد در پایان گفت: بین زنان و فضاهای معماری که در آن قرار گرفتهاند نیز شباهتهای فرمی وجود دارد. به عقیده من هر زن میتواند دنیایی باشد برای زیستن.
بهنام کامرانی، هنرمند شناخته شده درباره این نمایشگاه نوشته است: «فرناز نیکوخواه نقاشی است با بیانگریهای حساس و درونگرا. مجموعهی اخیر او طراحیهایی است اقتباسی از مکاتب مختلف نقاشی ایرانی و عکسها اما با گزینش و پرداختی خاص و شخصی. او با چند لهجه طراحی میکند و خطوط قلم گیری شرق دور را با قلم گیریهای مکتب اصفهان و تزیینات دورهی قاجار در فضاهایی کنار هم، ارائه می کند. پیکرهی زنان و معماری و گیاهان، در همنشینی متفاوتی کنار هم آمدهاند. هندسه و پیکره و تزیین و خط، خود گویای تضادهای تاریخ ما هستند اما همیشه در جشنی بیکران به هم رسیدهاند و یکدیگر را کامل کردهاند.»