اولین فیلم انگلیسی برنده نخل طلا

کارگردان مشهور فرانسوی گفت: هرگز احساس نیاز به کار در امریکا نکرده‌ام اما مدتی طولانی است که می‌خواهم با بازیگران زن و مرد آمریکایی کار کنم.

ایران آرت: ژاک اودیار، کارگردان فرانسوی یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلمسازان سینمای این کشور است که با ساخت فیلم‌های جسارت‌آمیزی که مسائل روز اجتماعی در آنها پررنگ است، به واکاوی بنیان اخلاقی هویت فرانسوی می‌پردازد. امسال صدای متمایز اودیار فرم جدیدی به خود گرفته است چراکه این کارگردان با فیلم «برادران سیسترز» نخستین تجربه فیلمسازی به زبان انگلیسی را پشت سر می‌گذارد.

به گزارش اعتماد، فیلم وسترن «برادران سیسترز» که داستانش در ایالت اورگن امریکا روی می‌دهد و خواکین فونیکس و جان سی. رایلی از بازیگران آن هستند، ٢١ سپتامبر (٣٠ شهریور) روی پرده سینماهای امریکا می‌رود. از طرفی نیویورکی‌ها به زودی در رویدادی هنری که در موزه هنرهای معاصر این شهر برپا می‌شود و نگاهی به حرفه این کارگردان از ابتدا تا به امروز دارد، فرصتی برای کشف گستره کارنامه فیلمسازی اودیار به دست می‌آورند.

اودیار در مصاحبه‌ای اختصاصی با وب‌سایت فیلم «ایندی‌وایر» برخلاف بسیاری از مولفان اروپایی، گفته است موفقیتش در فرانسه محرک او برای ساخت فیلمی انگلیسی‌زبان نبوده است.

در حالی که فیلم‌هایی مانند «پیامبر» و «دیپان» که برنده نخل طلای شصت‌وهشتمین جشنواره کن شد؛ دستاوردهای این کارگردان را بین‌المللی کرد اما خودش می‌گوید: «هرگز احساس نیاز به کار در امریکا نکرده‌ام. اما مدتی طولانی است که می‌خواهم با بازیگران زن و مرد امریکایی کار کنم.» این فرصت وقتی دست داد که رایلی از طریق همسرش به اودیار و تهیه‌کننده همیشگی او، آلیسون دیکی، نزدیک شد تا پیشنهاد اقتباس رمان «برادران سیسترز» نوشته پاتریک دوویت را به او بدهد. اودیار می‌گوید: «آنها این فرصت را برای من فراهم کردند و من پذیرفتم.»

هر چند او تاکید می‌کند که «برادران سیسترز» تنها اثری نیست که او را از زبان مادری‌اش دور می‌کند چراکه داستان «دیپان» نیز از خانواده پناهنده‌‌ قوم تامیل حکایت می‌کرد که سعی در امرار معاش در پاریس داشتند و اغلب دیالوگ‌ها به زبان تامیلی بود.

اودیار می‌گوید: «باید به کار با بازیگران زن و مرد فرانسوی عادت کنم و به زبان خودم برگردم.» اودیار هرگز فیلمسازی تجاری نبوده است اما تحسین‌های منتقدان از آثار او حمایت قابل‌توجهی را از سوی این صنعت به او ارزانی داشته است.

او می‌گوید: «در فرانسه من از آزادی‌های بسیاری برخوردارم. فیلم‌هایم در گیشه خیلی موفق نیستند اما مورد تمجید و تحسین قرار می‌گیرند و شناخته‌شده‌اند. تهیه‌کننده‌ها راضی هستند و مادامی که بودجه ساخت‌شان گران نشود، به ساخت این فیلم‌ها افتخار می‌کنند.»

فارغ از بازخوردی که آثار اودیار در گیشه دارند، ساخته‌های او اغلب اوقات مقدمه‌ای بر شکل‌گیری مبحثی اجتماعی می‌شوند چراکه بر مسائل نظام‌مندی مانند نژاد و طبقه متمرکز هستند. هم در فیلم «ضربان قلبم متوقف شده است» و هم در درام «پیامبر» که داستانش در زندان می‌گذرد، مردان جوان برخلاف اینکه علایقی مشخص دارند اما تحت فشار قرار می‌گیرند و به جرم و جنایت روی می‌آورند.

هرچند اودیار می‌گوید: «من شبیه به مستندسازی که مستندات را جمع می‌کند، نیستم بلکه ابتدا اطلاعات می‌دهم و سپس تقبیح می‌کنم.» او مجذوب محتوایی است که پتانسیل سینمایی قدرتمندی دارند. او می‌گوید هدفش در هر پروژه پیدا کردن «یک یا دو تصویر به یادماندنی است که همه‌چیز را در خود خلاصه کند.» این میل طی گذشت زمان بسط و توسعه پیدا کرده است.

اودیار می‌گوید: «آرزوهای من در کنار درک هدف سینما و چگونگی استفاده از آن رشد کردند. جهان با همه پیچیدگی‌اش در حال پیشروی است بنابراین باید یک نفر روایت و فرم‌های زیبایی‌شناختی را دریابد و حرکت دنیا را ساده و آموزشی کند و آن را به شیوه‌ای منحصربه‌فرد انتقال دهد.»