ناگفته‌های بهشتی از جشنواره‌ فیلم فجر زیر بمباران / ماجرای قهر سه روزه

سید محمد بهشتی می‌گوید در شرایطی که شهر تهران بمباران می‌شد، جشنواره فیلم فجر به نحوی برگزار می‌شد که صف‌های طولانی جلوی سالن‌های سینما وجود داشت.

ایران آرت: سید محمد بهشتی، مدیرعامل اسبق بنیاد فارابی که سابقه ۱۰ سال دبیری جشنواره فیلم فجر را در کارنامه خود دارد، با بیان اینکه جشنواره فیلم فجر ویترین فعالیت یک ساله سینمای کشور است، گفت: در واقع جشنواره فیلم فجر جایی ست که سینمای ایران محصولش را درو می کند و به ارزیابی می‌نشیند. شاید توصیف بهتر این باشد که بگوییم جشنواره فیلم فجر نوروز سینمایی ایران است. در جشنواره فجر است که می فهمیم سینمای کشور در یک سال گذشته چه کرده است.

بهشتی با بیان اینکه جشنواره فیلم فجر، کارنامه سینمای ایران است، افزود: این کارنامه ممکن است برخی سال‌ها نمره خوب گرفته باشد برخی سال‌ها نمره بد. مثلا در افواه یا مطبوعات می‌گویند امسال جشنواره خوبی نبود، یا سال بعد می‌گویند جشنواره خوب بود، این قضاوت‌ها، در واقع قضاوت درباره سینمای آن سال است نه جشنواره، چون خود جشنواره که فیلم تولید نمی‌کند بلکه فیلم‌ها در قالب جشنواره اجازه عرض اندام پیدا می‌کنند.

جشنواره حلقه‌ای از زنجیره تولید در سینمای کشور است نه یک حلقه مستقل

عضو موسس خانه سینما در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: این خصوصیت  به این برمی‌گردد که جشنواره به عنوان حلقه‌ای از زنجیره تولیدی در سینما عمل می‌کند نه یک حلقه مستقل از جریان تولید در سینمای ایران. معتقدم که این خصوصیت از ابتدا در جشنواره فیلم فجر وجود داشته و همچنان هم آن را حفظ کرده است.

بهشتی که در سال های ۷۱ تا ۷۳ مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد هم بوده است، تاکید می‌کند: یکی از تلاش‌های ما و دیگر دوستان وزارت ارشاد از همان سال‌های نخست، این بود که ایام دهه فجر معرف تحولات فرهنگی در کشور باشد. یعنی جشنواره‌های تئاتر، موسیقی، سینما در دهه فجر متمرکز شوند تا جامعه ایران دهه فجر را با تئاتر، موسیقی، سینما به یاد بیاورد. هنوز هم این رویه وجود دارد و بعد از ۴۰ سال کسی در دهه فجر دنبال مانور نظامی یا نمایش کالاهای صنعتی و ...نیست بلکه همه دنبال این هستند که ببینید در سینما، تئاتر یا موسیقی چه اتفاقی افتاده است. آن هم به بهانه جشنواره‌هایی که وجود داشت و دارد. به همین خاطر معتقدم دهه فجر متعلق به عرصه فرهنگ و هنر است.

در برپایی جشنواره فیلم فجر نگاه‌مان به دیگر کشورها نبود

دبیر اسبق جشنواره فیلم فجر در پاسخ به این سوال که الگوی اولیه برپایی جشنواره فیلم فجر از کجا گرفته شده بود و چقدر کپی برداری از نمونه‌های خارجی آن بود، اظهار داشت: ما در سینما نگاهمان به دیگر کشورها نبود. البته این به معنای این نیست که از سینمای دنیا بی‌خبر بوده باشیم اما شاهد بودیم که کشورهایی هستند که در آنجا جشنواره‌هایی برگزار می‌شود و حتی برخی از آنها جشنواره‌های اسم رسم‌دار هم بودند اما خود آن کشور فاقد صنعت سینما بود. مثلا جشنواره کارلووی واری را داشتیم که هنوز هم برگزار می‌شود ولی در کشوری که میزبان برگزاری این جشنواره است صنعت سینما وجود ندارد.

در شرایطی که تهران بمباران می شد صف های طولانی مقابل سینماها وجود داشت

این صاحب‌نظر عرصه سینما ادامه داد: در شرایطی که شهر تهران بمباران می‌شد و هر لحظه ممکن بود آژیر قرمز کشیده شود ما به نحوی جشنواره را اداره می‌کردیم که صف های طولانی جلوی سالن‌های سینما وجود داشت. این رفتار حتی غیرعادی هم بود. یعنی در دیگر نقاط دنیا اگر کشوری در معرض همیچنین وضعیتی قرار بگیرد، مردم به خانه هایشان پناه می برند و از اینکه در فضای عمومی مثل سینما حضور داشته باشند، پرهیز می‌کنند. ما در آن سالها توانسته بودیم فضای سینما را آنقدر گرم کنیم که اینچنین صف‌های طولانی را در مقابل سینماها شاهد باشیم.

بی انصافی است اگر بگوییم سیاستگذاران سینما، جوایز جشنواره را تقسیم می‌کردند

بهشتی در بخش دیگر این گفت‌وگو درباره سیاست‌های پرورش فیلمساز در آن سالها و اینکه چقدر جشنواره با محدودیت‌هایی در ارتباط با فیلمسازان قبل انقلاب روبرو بود، گفت: در آن سالها فیلمسازانی که از قبل انقلاب وارد فضای فیلمسازی بعد از انقلاب شده باشند کم نبودند، این افراد در جشنواره حضور داشتند و عرض اندام می‌کردند و جایزه هم می گرفتند.متاسفانه مطبوعات سینمایی فضایی را دامن زدند گویی که در آن سالها مسئولان سیاستگذار سینما می‌گفتند که به چه فیلمی جایزه بدهید و چه کارگردانی جایزه بگیرد انگار سیاستگذارها جوایز را تقسیم می کردند. این نگاه نوعی بی‌انصافی است چون اینگونه نبود.

ماجرای قهر سه روزه به خاطر حساسیت بر روی یکی از جوایز جشنواره

او با یادآوری خاطره‌ای گفت: حتی خاطرم هست یک سال معاون سینمایی بر سر یک جایزه حساسیت نشان داد، نه اینکه اعمال نظر کند فقط حساسیت نشان داد من سه روز قهر کردم و جشنواره را ترک کردم. بعد از اینکه این حساسیت را کنار گذاشت من سرکار برگشتم. اینگونه نبود که ما در جشنواره اعمال نظر کنیم یا به فیلمساز قبل انقلاب بها ندهیم یا فیلمساز بعد از انقلاب ترجیح داده شود. واقعا چنین فضایی نبود. رقابت وجود داشت، هیات داوران وجود داشت که همه در قید حیات هستند و می‌توانید از آنها بپرسید که اصلا کسی به آنها فشار می‌آورد یا اعمال نظری در کار آنها صورت می‌گرفت که به فلانی جایزه بدهید یا به فلانی جایزه ندهید.