زنان افسرده و رابطه با موراکامی

مردان از این دسته دل خوشی ندارند

ایران آرت: بدون هیچ مقدمه‌ای این مطلب قصد دارد خیلی اجمالی به تیپ‌های نویسندگان ایرانی بپردازد. روش کار به این صورت بوده است که نویسندگان براساس گرایش‌های و جریان‌های فکری موجود در ادبیات داستانی دسته‌بندی شده‌اند، و بی‌آنکه نامی از کسی برده شود،یکی از آنها بنا به شناخت شخصی نگارنده کمی بیشتر «شخصیت‌پردازی» شده است که کم و بیش آشنایی مختصری پیدا کنیم از دست کم تیپی‌هایی که با آنها به عنوان نویسنده در فضای ادبی ایران سروکار داریم که گاهی حضوری بسیار پررنگ و تمامیت جو دارند و گاه بسیار منزوی و ایزوله عمل می‌کنند. ترتیب قرارگیری این تیپ‌ها و گونه‌بندی افراد در اینجا لاجرم، در برخی جاها یک نظم تاریخی را دنبال خواهد کرد ودر برخی موارد همپوشی به لحاظ تفاوت دیدگاه‌هایی است که در مقطعی زمانی بروز پیدا کرده است. لازم به ذکر نیست که به جز آنچه در اینجا آمده است تیپ‌های دیگری از نویسندگان نیز وجود دارند که من افتخار آشنایی با ایشان را نداشته‌ام.

زنانه‌نویس‌ها: طرفدار ایده درونی کردن

کهن الگو: زن افسرده

تکنیک مورد علاقه: مونولوگ

محافظه کارند. این زنان نویسنده که معمولا از نویسندگان زن بزرگ پیش از خود متاثر هستند عمدتا به سرخوردگی‌های عاطفی زنان شهری طبقه متوسط پرداخته‌اند. رمان‌هایشان معمولا تا دویست صفحه است و اکثرا در فروش آثار اول‌شان مانند سایر گروه‌ها، به مشکل برنخوردند و از این بابت صاحب اعتماد به نفسی خوبی بوده‌اند. روابط عمومی قوی‌ای دارند و در عین حال به گنگ درست کردن نیازی نداشته‌اند. معمولش این است که بسیاری از نویسندگان مرد هم رده خودشان دل خوشی از آنها ندارند و ما اینجا کاری نداریم که حق دارند یا نه.

کتاب‌های دوم و سوم‌شان معمولا فروش کتاب اول را نمی‌کند و در این مرحله است که اعتماد به نفس‌شان ضربه می‌خورد و شروع می‌کنند به نوشتن ستون‌های انتقادی علیه کتاب‌های دیگر یا در جلسات نقد کتاب حضوری فعال ایفا می‌کنند. موراکامی و جومپا لاهیری و ایشی گوزو از نویسندگان مورد علاقه‌شان هستند. 

قسمت قبلی این سلسه نوشتار را در اینجا بخوانید؛