۱۰ فیلم برتر نیمه نخست سال ۲۰۲۵/ تام کروز و رابرت دنیرو درخشیدند
فهرست ۱۰ فیلم برتر نیمه اول سال ۲۰۲۵، شاید یکی دو مدعی فصل جوایز را هم در خود داشته باشد.
ایران آرت: فهرست بهترین فیلم‌های نیمه اول سال همیشه یک سؤال ضمنی را مطرح می‌کند: آیا واقعاً تفاوت معناداری بین نیمه اول و دوم سال وجود دارد؟
همه ما پاسخ را می‌دانیم: بله، کاملاً. نیمه دوم سال – یا دقیق‌تر بگوییم، یک‌سوم پایانی – مملو از فیلم‌هایی‌ست که برای فصل جوایز ساخته شده‌اند؛ بنابراین طبیعی‌ست که بسیاری از آثار سنگین و تأثیرگذار هنری سال در این بازه اکران شوند. این یعنی نیمه اول سال در مقایسه با نیمه دوم، به‌طور پیش‌فرض ضعیف‌تر و کم‌اهمیت‌تر به‌نظر می‌رسد.
اما واقعاً این‌گونه نیست که ما به آن نگاه می‌کنیم.
فهرست ۱۰ فیلم برتر نیمه اول سال ۲۰۲۵، شاید یکی دو مدعی فصل جوایز را هم در خود داشته باشد، اما آنچه در این بازه جذابیت دارد، فیلم‌هایی‌ست که به دلایلی خارج از رقابت‌های اسکاری، ارزش هنری والایی دارند. آیا فیلم «Black Bag» ساخته استیون سودربرگ به جمع نامزدهای بهترین فیلم راه خواهد یافت؟ احتمال آن کم است. اما این فیلم همچنان یک گوهر سینمایی‌ست. یا «The Alto Knights» که برخلاف هجمه منتقدان، یک حماسه مافیایی ماندگار است.
در ادامه انتخاب‌های دو منتقد ارشد ورایتی، پیتر دبروژ و اوون گلیبرمن، برای بهترین فیلم‌های نیمه اول سال را مرور می‌کنیم:
The Alto Knights
نوشته نیکولاس پیلگی و به کارگردانی بری لوینسون. این فیلم شاید در حد «رفقای خوب» یا «باگزی» نباشد، اما یک درام واقعی، خشن و روان‌کاوانه است که در دنیای آداب و رسوم مافیایی دهه‌های ۵۰ و ۶۰ آمریکا جای می‌گیرد. رابرت دنیرو در یک اجرای دوگانه درخشان، نقش دو گانگستر واقعی – فرانک کاستلو و ویتو جنووسه – را ایفا می‌کند؛ یکی مؤدب، سیاسی و متمدن و دیگری عصبی، خودخواه و خشن. «The Alto Knights» یک شاهکار نادیده گرفته‌شده است، حتی اگر در گیشه شکست خورده باشد.
Black Bag
فیلمی جاسوسی با بازی مایکل فاسبندر و کیت بلانشت، در نقش یک زوج مأمور متأهل که وفاداری شخصی‌شان بالاتر از نجات جهان است. اما وقتی شک به خیانت یکی از طرفین ایجاد می‌شود، تنش از سطح فردی فراتر می‌رود و امنیت جهان را تهدید می‌کند. سودربرگ در این تریلر هوشمندانه، نه‌فقط کلیشه‌های سبک جاسوسی را بازآفرینی می‌کند، بلکه زندگی زناشویی را هم وارد میدان تنش‌ها می‌کند.
Bring Her Back
فیلمی ترسناک و کابوس‌وار با بازی سالی هاوکینز در نقش مادری ناتنی که کودکان یتیم را وارد خانه‌ای پر از خاطرات فرقه‌ای و آسیب‌های روانی می‌کند. با الهام از سبک‌های روان‌پریشانه، این فیلم وحشتی خانگی خلق می‌کند که با درون‌مایه‌ای از سندرم مونشهاوزن همراه است و در دل تماشاگر نفوذ می‌کند.
Mission: Impossible — The Final Reckoning
هشتمین فیلم مجموعه مأموریت غیرممکن شاید طولانی باشد، اما با تهدیدی هوشمندانه به نام «نهاد» (Entity) – یک هوش مصنوعی خارج از کنترل – تریلر اکشنی خلق کرده که با اجرای هیجان‌انگیز تام کروز در دل تماشاگر باقی می‌ماند. این فیلم صرفاً درباره نجات جهان نیست؛ بلکه درباره نجات سینماست.
My Dead Friend Zoe
درامی با دغدغه‌های اجتماعی ساخته یک کهنه‌سرباز آمریکایی. زویی (ناتالی مورالس) روحی شوخ و دلنشین است که سرباز سابق، مریت (سونی‌کوا مارتین-گرین)، را در مسیر درمان و پذیرش گناه همراهی می‌کند. فیلم، PTSD و خودکشی در میان نظامیان را به شیوه‌ای صادقانه و تأثیرگذار بررسی می‌کند.
A Normal Family
فیلمی کره‌ای از کارگردان هور جین-هو که تضادهای اخلاقی را در بطن خانواده‌ای «غیربه‌هنجار» روایت می‌کند. درگیری دو برادر – یکی وکیل و دیگری پزشک – در پی یک تصادف، تنها آغاز بحران‌های عمیق‌تر در سطح فرزندان آن‌هاست. روایتی نفس‌گیر از تقابل وظیفه، خانواده و حقیقت.
Sinners
ترکیبی بی‌نظیر از فیلم خون‌آشامی، درام اجتماعی و موسیقی بلوز، به کارگردانی رایان کوگلر. داستان دوقلوهای خلافکار (با بازی مایکل بی. جردن) در دل می‌سی‌سی‌پی ۱۹۳۲، که بازگشتی اسطوره‌ای به ریشه‌های موسیقی و تسلط نیروهای تاریک بر روح آن است. «گناهکاران» یک خیال‌پردازی هنرمندانه با ساختاری چندلایه است.
Sly Lives! (The Burden of Black Genius)
مستندی از امیر «کوئست‌لاو» تامپسون درباره اسطوره نادیده‌گرفته‌شده موسیقی: اسلای استون. فیلم با مرگ استون در ژوئن ۲۰۲۵، معنا و عمق بیشتری یافته و دستاوردهای فراموش‌شده او در موسیقی سول، فانک و پاپ را دوباره به یاد می‌آورد.
Sorry, Baby
درامی شخصی از اوا ویکتور که خود نیز در آن بازی می‌کند. داستان دانشجویی جوان که در پی آزار از سوی استاد راهنمایش، درگیر بازتعریف رابطه‌اش با جهان اطراف می‌شود. فیلمی آرام و تأمل‌برانگیز که با ظرافتی خاص، به ترمیم روان و اعتماد انسانی می‌پردازد.
28 Years Later
ادامه‌ای هوشمندانه برای فیلم نمادین «28 روز بعد» دنی بویل. برخلاف زامبی‌های کلاسیک، این قسمت روی بیماری‌های واگیردار و تأثیرات پسابحرانی آن‌ها تمرکز دارد. فیلم با نگاه به جهان از زاویه دید نسل جدید، نگاهی فلسفی به بقا، مرگ، و یادآوری کسانی دارد که در راه از دست رفته‌اند.
