|
این نقاشی بیتا وکیلی که موسیقی و ترانه ای اختصاصی دارد، را میتوان اثری دانست که هویت ملی را از چشماندازی معاصر و چندرسانهای بازخوانی میکند. بیتا با ترکیب علم مواد، نقشهنگاری و هنر مفهومی، «ایران» را نه بهعنوان محدودهای جغرافیایی، بلکه بهعنوان موجودی زنده، پویا و چندلایه به تصویر میکشد. در این نگاه، فلزات همچون رگهای تمدن در تن خاک جریان دارند و هر مهره و واشر، نشانی از تلاش، زحمت و تاریخ است. نقشه ایران در این بستر، تبدیل به استعارهای از پایداری، تنوع و وحدت ملی میشود — اثری که در آن، زیباییشناسی و معنا در هم تنیدهاند.