توقیف اثر هنری، توقیف فیلم سینمایی، فیلم برادران لیلا، سعید روستایی، مرضیه برومند
آژیر توقیف ها در سینما و پشت پرده ها/ از سعید روستایی تا مرضیه برومند
مجموعه عروسکی «شهرک کلیله و دمنه» به کارگردانی مرضیه برومند نزدیک به ٨٠٠ دقیقه ساخته شده و شنیده‌ها حکایت از آن دارد که یک دقیقه از این مجموعه محل مناقشه است و گویا مسوولان ساترا تنها روی همان یک دقیقه مساله دارند. همان یک دقیقه‌ای که در فضای مجازی وایرال می‌شود. به این معنا که آن یک دقیقه گویا آنها را به تصمیم‌گیری برای توقیف سریال و فشار روی سازندگان آن واداشته است.
ایران آرت: تینا جلالی در اعتماد نوشت: دوشنبه ای که گذشت، تنها در 24 ساعت، سینمای ایران با تناقض‌ها و بلبشوهای زیادی همراه شد و خبرهای متعدد انواع حواشی را پشت سر گذاشت. البته حواشی که چه عرض کنیم! خبرهای منتشر شده بیشتر از آنکه حول یک اتفاق در سینمای ایران باشند، از شکل و شمایل تازه‌ای از تحدید سینما و سینماگران حکایت داشتند.
ظهر روز دوشنبه بود که اعتماد آنلاین خبر از توقیف مجموعه عروسکی «شهرک کلیله و دمنه» به کارگردانی مرضیه برومند از جانب ساترا را اعلام کرد. با اینکه از چند روز گذشته در رسانه‌ها اعلام شده بود که پخش قسمت‌های آتی «شهرک کلیله و دمنه» با حاشیه‌هایی همراه شده و سازندگان سریال تحت فشار هستند اما دقایقی بعد ایسنا از زبان تهیه‌کننده نوشت که خبر توقیف سریال صحت ندارد. در حالی که روابط عمومی ساترا هم این خبر را نادرست خوانده بود اما رییس ساترا تاب نیاورد و همان لحظه بلافاصله از اقدامات قضایی علیه این سریال و پلتفرم فیلم‌نت خبر داد.
سعید مقیسه معاون رییس سازمان صداوسیما و رییس سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی به صبا گفت: «برای توقف سریال یا فیلتر پلتفرم مربوطه، نیاز به طی مراحل قانونی است که از طریق مقامات قضایی و مسوولان ذی‌ربط در حال پیگیری هستیم.»
این صحبت‌های سعید مقیسه و حواشی به وجود آمده علیه سریال درحالی مطرح می‌شود که مجموعه عروسکی «شهرک کلیله و دمنه» به کارگردانی مرضیه برومند نزدیک به ٨٠٠ دقیقه ساخته شده و شنیده‌ها حکایت از آن دارد که یک دقیقه از این مجموعه محل مناقشه است و گویا مسوولان ساترا تنها روی همان یک دقیقه مساله دارند. همان یک دقیقه‌ای که در فضای مجازی وایرال می‌شود. به این معنا که آن یک دقیقه گویا آنها را به تصمیم‌گیری برای توقیف سریال و فشار روی سازندگان آن واداشته است.
مخاطبان ساخته‌های مرضیه برومند بعد از 30 سال با حال و هوای آثار او تفکرات و اندیشه‌هایش آشنا هستند. محتوای این مجموعه نمایشی او هم خارج از حیطه دیگر ساخته‌های او نیست. چنان‌که مشکلات کنونی جوانان، مسائل محیط زیست، اهمیت گسترش روابط خانوادگی، همزیستی قومیت‌ها در کنار هم و ... مضامینی هستند که «شهرک کلیله و دمنه» آنها را دستمایه قرار داده است.
حالا چطور می‌توان درباره یک سریال با این مفاهیم گسترده و 800 دقیقه به یک ویدیوی بسیار کوتاه تا این اندازه توجه کرد و زحمات یکساله گروه را زیر سوال برد؟ پرسشی که باید از مسوولان و تصمیم‌گیران سازمان تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی پرسید.
گرچه شاید بتوان گفت چنین تصمیمی از نگاه سلبی ساترا چندان هم دور از انتظار نیست! گویا باید تصریح کرد که تلویزیون بیش از هر وقت دیگری در حال حذف رقبای خود است. نیک می‌دانیم که در چند روز گذشته تلویزیون چه حواشی تاسف‌‌انگیزی داشته! اگر تهدیدهای ساترا و اقدامات سلبی این سازمان را اقدامی برای منحرف و عوض کردن فضا از جنجال‌های پیرامون تلویزیون بدانیم و نه چیز دیگر، چیزی به گزاف نگفته‌ایم.
روز یکشنبه مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم به «اعتماد آنلاین» تاکید می‌کند: «برنامه مدیران مربوطه در دولت سیزدهم این است که هیچ فیلمی از جانب سازمان سینمایی و وزارت ارشاد توقیف نشود و از آنجا که رییس سازمان سینمایی برآمده از سینما و اتفاقاً تهیه‌کننده سینما هستند، از همان ابتدا بر عدم توقیف فیلم‌ها و کمک به خروج آثار از بلاتکلیفی یا توقیف تاکید داشته‌اند...»
هنوز جوهر انتشار گفته‌های آقای مدیرکل خشک نشده در فاصله تنها 24 ساعت از سازمان سینمایی خبر می‌رسد که فیلم «برادران لیلا» رسما توقیف شد.
چطور می‌شود روز یکشنبه گفته شود اکنون دیگر اکران فیلم «برادران لیلا» در اختیار سازمان سینمایی نیست و امیدواریم تلاش تهیه‌کننده و دست‌اندرکاران فیلم برای بازگرداندن آن به مسیر طبیعی اکران با موفقیت همراه باشد اما روز دوشنبه بلافاصله اعلام شود که این فیلم تا اطلاع ثانوی و تا رفع موانع ایجاد شده، صلاحیت اخذ پروانه نمایش را نخواهد داشت.
کار به جایی می‌رسد که صدای سعید روستایی، کارگردان فیلم بلند می‌شود: «برادران لیلا را با خون دل ساختم. برای ساختنش تمام روحم زخمی شد. لطفا بیش از این من را نسوزانید. تحقیر و تهدید را تمام کنید لطفا.»
در حالی که تهیه‌کننده فیلم از مسوولان سازمان سینمایی خواسته با یک تدبیر، مشکل نمایش فیلم را حل کنند و حتی به این نکته اشاره کرده که از ۸ اصلاحیه‌ای که به فیلم داده شده سه، چهار مورد آن را اعمال کرده‌اند اما سازمان سینمایی به جای همکاری و تعامل با فیلم و فیلمسار مربوطه و خلاف ادعای مطرح شده‌اش در گفت‌وگو با مبنی بر اینکه «سازمان سینمایی نیز بر اساس وظیفه ذاتی خود از همه ظرفیت‌هایی که در اختیار دارد برای حل مشکل این فیلم استفاده خواهد کرد» تاکید می‌کند که این فیلم مجوز نمایش در ایران ندارد.
تمام این جنجال‌ها در حالی رخ داده است که همین هفته پیش سید ضیاء هاشمی تهیه‌کننده سینما به «اعتماد» گفته بود: «سینمای ایران امروز به جهات مختلف درگیر حاشیه شده و اگر منشأ و دلایل بروز این رخدادها به شکلی هدفمند آسیب‌شناسی نشود، تکرار آن هزینه زیادی را به سینما و متولیان دولتی آن تحمیل خواهد کرد. امروز در میانداری و مدیریت سینما نیازمند روحیه پدرانه و سعه صدر هستیم و در زمینه حضور فعالانه در جوامع داخلی و خارجی نیازمند دقت نظر و هوشمندی همه‌جانبه در شناخت مصالح و ضرورت‌های زمانه‌ایم.اگر سازمان سینمایی به جای تفاهم با اهالی سینما بر طبل تقابل و زورآزمایی بکوبد، نه تنها آرامش و امنیت به سینمای ایران باز نخواهد گشت؛ بلکه همین اندک مجال‌های امیدوارکننده و سرمایه‌های بالقوه به حاشیه رانده خواهند شد»
یا مرور کنید بخش کوتاهی از گفته‌های حجت‌الله ایوبی، رییس سازمان سینمایی سابق را که چند روز پیش تجربیات خود در دوره مدیریتش در سازمان سینمایی را با «اعتماد» در میان گذاشت: «نکته‌ای که مرا خیلی نگران می‌کند، این روزها پچ‌پچ‌ها و بدگویی‌هایی است که نسبت به سینماگران و سینمای ایران شروع شده. من از مدیران ارشد سینما که بسیار گرامی هستند و برای‌شان آرزوی توفیق دارم و می‌دانم چه آدم‌های زحمتکشی هستند، می‌خواهم مواظب باشند و به این آتش ندمند. یک مقدار هم فضای دلسردی و ناامیدی‌هایی نه تنها در سینما که در بخش‌های مختلف به دلیل تحریم و مشکلات اقتصادی وجود دارد. اهالی هنر که حساس‌تر هم هستند و این، دوباره فضای دلسردی و ناامیدی را در فضای سینمای ایران به وجود میآورد. مدیران بیایند پدرانه بر این فضا غالب شوند.»
با این حال «آنچه البته به جایی نرسد» انگار هنوز «فریاد است». مسوولان سینمایی انگار نه تنها توجهی به این گوشزدها و هشدارها ندارند بلکه مصرانه بر طبل تقابل و روزآزمایی با هنرمندان و اهالی سینما می‌کوبند. دریغ از هر گونه تلاش برای ایجاد همدلی در میان سینماگران! به راستی از این‌همه خط و نشان کشیدن برای سینما چه کسانی سود می‌برند؟
پایان مطلب روزنامه اعتماد
