علیرضا سمیع آذر

علیرضا سمیع آذر در سال 1340 به دنیا آمد و در سال 1369 در رشته معماری از دانشگاه تهران دانش‌آموخته شد. او در 1375 از رساله دکترای خود در زمینه معماری در دانشگاه مرکزی انگلستان دفاع کرد.

سمیع آذر تا سال 1383 ریاست موزه هنرهای معاصر تهران را بر عهده داشت. در این دوره، سیاست‌های آزادی‌گرایانه او امکان فضای موزه را وارد دوره‌ای جدید پس از انقلاب 1357 کرد که در آن آثار هنرمندان نامداری چون محسن وزیری‌مقدم، منصوره حسینی و پرویز تناولی برای بار دیگر اجازه نمایش در موزه را یافتند؛ هنرمندانی که گاه میانه خوبی با حکومت اسلامی ایران نداشتند

مدیریت سمیع آذر بر موزه، همراه شد با افزایش همکاری‌های هنری میان موزه هنرهای معاصر و دیگر نهادهای هنری در سراسر جهان. پرویز کلانتری سمیع‌آذر را کسی می‌داند که پنجره هنر ایران را به سوی دنیا گشوده و توانسته است هنر آن کشور را از انزوای سیاسی و فرهنگی بیرون بیاورد.

پس از پایان ریاست جمهوری محمد خاتمی و روی کار آمدن محمود احمدی‌نژاد، سمیع آذر از مدیریت موزه کنار گذاشته شد. از آن پس، وی وقت خود را صرف نوشتن مقاله‌های و کتاب‌های گوناگون درباره هنر نوین ایران و جهان کرد؛ که از آن جمله می‌توان به اثر چندجلدی تاریخ هنر معاصر جهان و انقلاب مفهومی اشاره کرد. کتاب‌های او با بازخورد بسیار مثبتی در ایران همراه بوده‌اند. آیدین آغداشلو کتاب انقلاب مفهومی وی را ستوده است و آن را نشانه توانایی تاریخ‌دانان ایرانی برای اظهار نظر در زمینه تاریخ هنر جهان دانسته است.

از جمله منصب‌های هنری سمیع آذر می‌توان به ریاست گروه پژوهش هنر دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران (1384–1375) و ریاست فرهنگسرای نیاوران (1362–1361) اشاره کرد.