شناسنامه دارم، پس هستم/ نگاهی به نمایشگاه وَرقه
نقاشی‌های بهرام درستکار احمدی انسان معاصر را در وضعیتی نشان می‌دهد که ویژگی‌های فردی او در مقابل الزامات اجتماعی رنگ باخته است.
ایران آرت: مریم درویش: نقاشی‌های بهرام درستکار احمدی با عنوان وَرقه | ID Card این روزها در گالری ویستاپلاس به نمایش درآمده است. با نگاهی کلی به این مجموعه شاهد آثار مشابهی هستیم که شبحی از انسان را در پس ردیفی از اعداد نشان می‌دهد. در لایه زیرین آثار نیم تنه‌ای از یک انسان تصویر شده، در حالی که هیچ نشانی از جزییات چهره و خصوصیاتی که سبب شناخته شدن او باشد دیده نمی‌شود. رنگ‌هایی که اغلب خاکستری هستند نیز به گونه‌ای استفاده شده‌اند که این نیم تنه را چندان از زمینه جدا نمی‌کنند.
پس از آن نوبت به اعداد فارسی می‌رسد که با نظم و بدون هیچ فاصله‌ای در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند تا پرتره‌ها را زیر خود پنهان کنند. فشردگی اعداد به گونه‌ای است که انگار قصد دارند هیچ راهی برای خودنمایی پرتره باقی نگذارند و تمامیت وجود آن شخص را در اختیار بگیرند. عددها مانند پرده‌ای در مقابل چهره فروافتاده‌اند یا مانند حصاری او را محدود کرده‌اند.
آنچه بهرام درستکار احمدی به تصویر کشیده است در واقع چهره اصلی انسان امروزی است. انسانی که با ارقام نوشته شده در شناسنامه و کارت شناسایی خود هویت می‌یابد و در تمام مراحل زندگی باید از این اعداد برای اثبات وجود خود استفاده کند. انسان در باجه بانک و فرودگاه و ادارات و... با ویژگی‌های شخصی و توانایی‌های خود یا حتی با چشم و ابرو و سایر خصوصیات چهره‌اش شناخته نمی‌شود، بلکه این اعداد هستند که به او حق برخورداری از امکانات اجتماعی را می‌دهند و فراموش کردن یا از دست دادن این اعداد می‌تواند مشکلات گوناگونی را برای او ایجاد کند. هر کدام از این تابلوها را می‌توان شناسنامه یا کارت شناسایی یکی از افرادی دانست که در این روزگار زیست می‌کند.
