|
ترکیب مسجد ابوظبی (سنت) و برجها (مدرنیته) نوعی گفتمان هویتی امارات را بازآفرینی میکند؛ اماراتی که از دل خاک برمیخیزد و با آسمان پیوند دارد؛ نقاشی بیتا وکیلی که در کلکسیون رها گالری خاورمیانه است، نشان می دهد امارات امروز، نتیجه همزیستی سنت و فناوری، ایمان و توسعه، معماری اسلامی و نوآوری جهانی است، کشوری که به آینده چشم دوخته اما ریشههایش را فراموش نکرده است، رنگهای پرچم امارات هم غیر از کارکرد هنری و انسجام رنگی، یک «بیانیه هویت ملی» ست.
این نقاشی بیتا وکیلی که موسیقی و ترانه ای اختصاصی دارد، را میتوان اثری دانست که هویت ملی را از چشماندازی معاصر و چندرسانهای بازخوانی میکند. بیتا با ترکیب علم مواد، نقشهنگاری و هنر مفهومی، «ایران» را نه بهعنوان محدودهای جغرافیایی، بلکه بهعنوان موجودی زنده، پویا و چندلایه به تصویر میکشد. در این نگاه، فلزات همچون رگهای تمدن در تن خاک جریان دارند و هر مهره و واشر، نشانی از تلاش، زحمت و تاریخ است. نقشه ایران در این بستر، تبدیل به استعارهای از پایداری، تنوع و وحدت ملی میشود — اثری که در آن، زیباییشناسی و معنا در هم تنیدهاند.
تقریباً بالای ۵۰ درصد از میز کارم را انواع محصولات وستا پر میکند.
ترکیب رنگهای انفجاری و ارگانیک، بافتهای متنوع و حرکت دینامیک در سراسر بوم، این نقاشی را به یک موجود زنده تصویری بدل کرده است.
بیتا وکیلی و فربد مرشدزاده دو نقاش شناخته شده حرکت انسان دوستانه زیبایی را آغاز کردند
این اثر بدون عنوان بیتا وکیلی موسوم به " خلیج فارس / شاهراه نفت" در حالی ۲۱ اکتبر ۲۰۱۴ در کریستیز دبی ۴۰ هزار دلار چکش خورد که بسیاری از تئوریسین های هنری ضمن ستایش وجه زیبایی شناسی و انتخاب قاب افقی وسیع اثر ، توجه دادن خانم نقاش به محیط زیست را ستودند.
جمعی از هنرمندان کشورمان به انفجار بندر رجایی با تسلیت و دعوت به اهدای خون واکنش نشان دادند.
در این دیدار صمیمانه که حدود ۶ ساعت به طول انجامید، هنرمندان از بخشهای مختلف خط تولید رنگهای وستا و بسته بندی و ... بازدید کردند.
در نقاشی های بیتا وکیلی، انسان حضور فیزیکی ندارد اما او می گوید مجموعه "گنج بان" در ستایش انسان است؛ انسان های ارزش آفرین که به زیبایی های زمین افزوده اند ...
چیزی در من به یکباره تغییر نکرده این یک روند سی ساله ای ست در کنار اجتماع ، دنیا و تجربیات زیستی ام که به جلو حرکت کردم ... گاه ماهها فقط روی یک اثر وقت می گذارم. سال های دورتر هر سال دوازده اثر می توانستم خلق کنم. اما الان این تعداد به فقط شش اثر در سال کاهش پیدا کرده؛ در بهترین حالت در سی سال گذشته، من 280 اثر خلق کرده ام و می دانم دستکم 200 کار در چه مجموعه هایی نگهداری می شود...