|
در صحنهای هولناک که تقدیر آسمانی با شکنندگی زمینی درهم میآمیزد، نقاش اماراتی موسی الحلیان در اثر نقاشی اسب (۱۹۹۶) چیزی فراتر از سقوط دو اسب را به تصویر میکشد؛ او سنت، هویت و پایداری را در جهانی که دستخوش تغییرات اجتنابناپذیر است، مجسم میکند.
در ساحل خورفکّان، جایی که کوهها به دریا میرسند، محمد احمد ابراهیم، عمری را به شنیدن صدای زمین گذرانده است. در صخرههای ساییدهشده از باد و جزر و مدِ متغیر، او شکلها، رنگها و ریتمهایی را یافته که ضربان قلب آثارش را میسازند؛ چه بر بوم نقاشی نشسته باشند و چه در قالب مجسمههایی که گویی از دل زمانی دور کشف شدهاند.