تنوع نقاشی‌ها در سایه خاموشی
هرمز مه منش عقیده دارد نقاشی کردن یکی از مهمترین عواملی است که باعث شده او بتواند تحمل فشار زندگی را داشته باشد.
ایران آرت: گالری ایوان در نمایشگاه جدید خود با نام "سایه خاموشی" به معرفی یک هنرمند جدید پرداخته است. هنرمندی که سالهاست نقاشی می‌کند اما نه تنها کسی او را به عنوان نقاش نمی‌شناسد، بلکه او به عنوان یکی از حاذق‌ترین جراحان قلب جهان شناخته شده است. پروفسور هرمز مه‌منش که دکترای روان‌شناسی و دکترای جراحی قلب و عروق را در آلمان و آمریکا اخذ کرده است در مورد نحوه روی آوردن خود به نقاشی می‌گوید: به خاطر می‌آورم که اولین نقاشی‌های من به دوره نوجوانی و زمان اقامت در آلمان مربوط می‌شود. آن زمان به دلیل دلتنگی و مسایل روحی که با آن مواجه بودم احساس کردم می‌توانم با نقاشی کردن خودم را سبک کنم. بنابراین بدون اینکه آموزشی دیده باشم نقاشی را شروع کردم.
مجموعهء به نمایش درآمده که از میان تعداد بسیار زیاد کارهای مه منش انتخاب شده است به بیننده این فرصت را می‌دهد که با آثاری بسیار متنوع روبه رو شود. تعدادی از این آثار رنگین و پر انرژی هستند و بیانی اکسپرسیو دارند، در حالی که دسته‌ای دیگر فضایی سیاه و خفقان‌زده را نمایش می‌دهند. بر همین اساس رنگ در آثار مه‌منش عنصر بسیار مهمی است زیرا او رنگها را به صورت نمادین استفاده می‌کند و هر رنگ بیان خاصی در این آثار دارد. حتی بعضی از نقاشی‌های او با توجه به خصلت‌های رنگ و اتفاقاتی که رنگها در زمان نقاشی ایجاد می‌کنند به وجود آمده است.
پیشگام جراحی رباتیک قلب در دنیا با اشاره به تاثیر نقاشی در زندگی خود می‌گوید: مدتی به دلیل سنگین شدن فعالیت‌های علمی و مسئولیت‌های مختلفی که در دانشگاه‌ها و... داشتم از نقاشی دور شدم. اما هرچه سن من بالاتر رفت بار دیگر احساس کردم به ابزاری برای دور شدن از مشکلات و سختی‌های زندگی نیاز دارم و چه چیزی بهتر از رنگ و قلم که به من امکان می‌داد تا بی واسطه و در خلوت خودم به تخلیه روحی بپردازم. هم اکنون سالها است که این کار را ادامه می‌دهم و شاید نقاشی کردن یکی از مهمترین عواملی است که باعث شده تاب تحمل فشار زندگی را داشته باشم و در واقع این تابلوها به نوعی روزنگار احساسی من هستند.
عناصر اصلی در آثار مه منش به چند دسته تقسیم می‌شوند. انسان یکی از سوژه‌هایی است که در تعدادی از آثار به شکل واضح یا پنهان در میان بافت‌ها و سطوح مختلف دیده می‌شود. انسانی که با خطوطی آزاد و بدون توجه به رعایت اصول آناتومی کشیده شده است گاه در تنهایی و سرگردانی دیده می‌شود و گاه جمعیتی از افراد با ویژگی‌های مختلف را شاهد هستیم. پرنده یکی دیگر از المان‌های آثار مه‌منش است و کلاغ‌های سیاه را می‌توان نشسته بر روی شاخه های یک درخت یا در حال محاصره یک انسان مشاهده کرد. اما در بخش دیگری از آثار مه منش برخورد کاملا متفاوتی وجود دارد و تنها سطوح هندسی را به نمایش می‌گذارند که با ترکیب‌بندی‌های رنگی به بیان احساسات مختلف می‌پردازند.
آثار مه منش را نمی‌توان در سبک یا دسته‌ای محدود کرد و ابعاد بزرگ تابلوها نیز این فرصت را به نقاش داده است تا با آزادی کامل به بیان احساسات خود بپردازد. این آثار تنها با هدف تخلیه روحی و مستقیما از ضمیر ناخودآگاه نقاش برآمده‌اند و نه تنها هیچ توجهی به اصول و قواعد هنری در آنها دیده نمی‌شود، بلکه گاه تصاویری بسیار ابتدایی در آنها قابل مشاهده است که بیننده را بدون واسطه با روح نقاش رو در رو می‌کند.
مه‌منش خود در این مورد می‌گوید: من به سبک و تکنیک عقیده ندارم اما فکر می‌کنم آنچه هنرمند می‌بیند و قصد بیان آن را دارد تعیین کننده شیوه کار او است. بنابراین آنچه در کارهای من اهمیت دارد این است که آنها بیان کننده بحران‌های زندگی من در مقاطع خاص یا گفتمان درونی من هستند. وجه مشترک این آثار نیز سوال‌هایی است که در زندگی دارم یا صحنه‌هایی که در کودکی دیده‌ام و حالا در روان من بازنگری شده‌اند.
