روزها میآیند، بی هیچ ستارهی پنهانی!/ دو شعر از دابلیو اس مروین
امروز دو شعر از دابلیو اس مروین، شاعر آمریکایی میخوانیم.
ایران آرت: دابلیو. اس. مِروین (W. S. Merwin)، شاعر آمریکایی متولد سی سپتامبر 1927 است. او تا به امروز دو بار در سالهای 1971 و 2009 برنده جایزه شعر پولیتزر شده است و در سال 2005 جایزه معتبر کتاب شعر ملی آمریکا را از آن خود کرد. از او تا سال 2017 نزدیک به 32 کتاب شعر منتشر شده است. سه کتاب آخر او را انتشارات کاپر کانیون در سالهای 2014، 2016 و 2017 منتشر کرده است.
شعری که اکنون میخوانید با نام " آوریل" در سایت بنیاد شعر منتشر شده است.
آوریل
هنگام که میغلتیم همچو سنگی که از آواز دست کشیده است
آوریل آوریل
در میان شنِ نامها فرومیخوردش
روزها میآیند
بی هیچ ستارهی پنهانی
تو که میتوانی آنجا منتظر بمانی
تو که هیچ از دست ندادهای
از هیچ
خبر داری
و اینک شعر دیگری از مروین با عنوان "هوا". شعر "هوا" برگرفته از کتاب "هدف سیار" (The Moving Target) است که اول بار سال 1963 منتشر شد. ویرایش جدیدی از این شعر به همراه دیگر اشعار دابلیو.اس. مروین سال 2017 در انتشارات کاپر کانیون منتشر شد. این شعر به صورت ناقص پیشتر در ایران آرت منتشر شده بود.
هوا
طبیعتا شب است
زیرِ تک سیمِ عودی واژگون شده
به راه خود میروم
با سازی که صدایی عجیب دارد
این راه غباره آلود است، آن راه غبارآلود است
به هر دو راه گوش سپردهام
اما به راه راست میروم.
به یاد میآورم برگهایی را که در قضاوت نشستند
و بعد زمستان را.
به یاد میآورم بارانی را که دسته دسته بر جادهها بارید
بارانی که با همهی راهها سخن میگفت.
در ناکجا.
جوان؛ همچنان که منم، پیر؛ همچنان که منم
فردا را فراموش میکنم، مردِ کور را.
زندگی را در میان پنجرههای مدفون فراموش میکنم.
چشمها در پردهاند.
دیوار
در میان گلهای دکمه* رشد میکند.
سکوت را فراموش میکنم
مالکِ لبخند.
این بیشترین چیزی است که میخواهم،
قدم زدنِ شباهنگام در میان دو صحرا،
وقتی دارم آواز میخوانم.
*گلی است با نام Immortelle و به معنی جاودان وُ فناناپذیر که در فارسی به «دکمه» ترجمهاش کردند. نوشتند این گل با آنکه خشک میشود، رنگ و شکلش را از دست نمیدهد.