در جستجوی عشق / آناهیتا غنیزاده از یک نمایش کودکانه متفاوت میگوید
آناهیتا غنیزاده کارگردان، مدرس و پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد رشته کارگردانی این روزها نمایش «عشق که میگن چیه؟» را در سالن بوستان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به روی صحنه برده است. .
ایران آرت: روشنک کریمی: به بهانه استقبال مخاطبان از نمایش «عشق که میگن چیه؟» به کارگردانی آناهیتا غنیزاده که این روزها در سالن بوستان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان اجرا میشود با آناهیتا غنی زاده در مورد تازهترین اثر این کارگردان گفتگویی ترتیب دادیم.
آناهیتا غنیزاده کارگردان، مدرس و پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان دانش آموخته مقطع کارشناسی ارشد رشته کارگردانی است که میتوان از آثار پیشین اون مایش «اسب و سیب و بهار»، «لاکی عجق وجق»، «آدم برفی» و «شازه کوچولو» را نام برد.
وی نیز در حوزه پژوهش و تحقیق نیز کتاب هایی همچون «نمایش خلاق»، «از آن روز سالها گذشت» و ...را نام برد.
در ادامه به گفتگو با این کارگردان میپردازیم.
چرا عشق ، در اصل چرا عشق که میگن چیه شد نمایشی که به روی صحنه بردید ؟
دی ماه سال گذشته برای جلسه ای با مدیر محترم انتشارات بازی اندیشه دیداری داشتم و در پایان از آقای شکوری خواهش کردم چند کتاب که دارای پتانسیل نمایشی شدن هستند را معرفی کنند. یکی از این کتاب ها عشق که می گویند چیست نوشته ی دیوید کالی و ترجمه ی آقای رضی هیرمندی بود که من با داستان و موضوع خیلی ارتباط برقرار کردم و احساس کردم که این موضوع میتواند بعد از ماجرای کرونا و پسا کرونا که همه ی ما تحت تاثیرش به نوعی تنهایی دچار شدیم مفید باشد . سپس به دعوت آقای زین العابدین مسئول مرکز تولید تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان پارک لاله درباره ی کتاب و موضوع با ایشان گفتگو کردیم و پس از استقبال و سفارش تولید وارد مرحله ی نمایشنامه شدیم و با توجه به شناخت و همکاری نزدیک به یک دهه در گروه بررسی ادبیات نمایشی شورای کتاب کودک از خانم زهرا خسروی دعوت کردم تا این داستان را تبدیل به درام کنند و متن نمایشنامه را بنویسند که خوشبختانه ایشان علی رغم اینکه متن کتاب ترجمه از فضایی است که با شرایط اجتماعی ما متفاوت می باشد اما با ظرافت و به نحو احسن در اقتباس آن را تبدیل به اثری کردند که با شرایط زندگی ما مطابقت دارد و با مخاطبان ارتباط برقرار می کند.
به لحاظ محتوایی ما عموما یک جنبه از عشق را می شناسیم و آن جنبه ی انسانی ست در حالی که به نظر می آید که معنای عشق خیلی فراتر از این است و درواقع عشق می تواند همه ی چیزهایی که دور و بر ما را احاطه کرده است را شامل بشود و نمی توانیم صرفا به یک نوع احساس محدودش کنیم . پس ذهن کودکان را از تعاریف کلیشه ای کاملا مشخص دعوت می کنیم به فراتر از این دیدن فراتر از این شنیدن فراتر از این فکر کردن تا بتوانند عشق را در همه ی جنبه های زندگی پیدا کنند . در خنده های دوستان شان ، در یک گل زیبا ، در عطر یک کلوچه ی خوشمزه و خوشبو ، در دوباره دیدن عروسک هایی که فراموش شده اند . درباره ی چیزهایی که در زندگی داریم و فراموش شان کرده ایم. عشق باعث رشد و تغییر است و کودکان صبوری و پذیرش را تجربه می کنند .
با توجه به اینکه عشق از موضوعاتی ست که در جامعه ی ما صحبت کردن درباره ش خیلی چالش برانگیزه آیا موانعی بر سر راه اجرا بود؟
علی رغم اینکه در سال های گذشته چه برای گروه سنی بزرگسال و چه کودک و نوجوان به این موضوع به ندرت پرداخته شده خوشبختانه چند سال اخیر با توجه به افزایش انتشار آثار تالیفی و ترجمه با موضوع عشق بسترش فراهم شده اما در تئاتر خیلی کمتر و همین باعث نگرانی هایی بود اما خوشحالم از اینکه به هر حال با شرایطی که پیش آمد توانستیم دوستان را متقاعد کنیم و حمایت بشویم و این نمایش را تولید کنیم.
انتخاب بازیگران بر چه اساسی شکل گرفت ؟
بازیگرانی که در نمایش حضور دارند همگی در عرصه ی بازیگری حرفه ای هستند و سابقه ی همکاری داشتیم و با توجه به شناخت کامل و کافی از یکدیگر به لحاظ توانایی ها و شیوه ی کاری این پروژه را آغاز کردیم البته فاطمه اکبری بازیگر نقش افرا برای اولین بار همراهی مان کرد و با تلاش خودش و حمایت بازیگران به خصوص سوده سعدایی که نقش مکمل فاطمه اکبری را بازی می کند تجربه ی دلنشینی برای مان رقم خورد .
با توجه به اینکه نقش مادربزرگ و پدربزرگ در این نمایش کاراکترهای عروسکی هستند دلیل استفاده از عروسک چه بود ؟
با توجه به تواناییهای بازیگران و تجربه ی بازی دهندگی عروسک که به عهده هدیه حاجی طاهری و بهرام بهبهانی است و پتانسیل نمایشنامه و فانتزی پدربزرگ و مادربزرگ در دیالوگ ها و رفتارشان و با مشورت بازیگران و سپس عواملی مانند طراح عروسک و صحنه و طراح لباس تصمیم بر این شد که این شخصیت ها عروسک باشند تا به نفع جذابیت نمایش استفاده شود.
دکور ، عروسک ، لباس ، موسیقی ، شعر و آواز در نمایش عشق که میگن چیه ؟ برای شما چه نقشی داشت ؟
طراحی صحنه توسط سینا ییلاق بیگی بهصورت حرفهای انجام شده و عروسکهای نمایش نیز توسط پری محفوظی نژاد طراحی و ساخته شدهاند. در بخش اول، عروسکهای کاغذی بهعمد انتخاب شدند تا فضایی خاص ایجاد شود. موسیقی که توسط یکی از حرفهایهای این حوزه ساخته شده، نقش مهمی در فضاسازی دارد و در کنار دیالوگها، ریتم و تنوع صحنهها را تقویت میکند.
در جلساتی که با شاعر اثر آزاده فرهنگیان داشتیم به این نتیجه رسیدیم که سه ترانه برای کار کافی است.
در نمایش، هر بازیگر ساز مخصوص خود را دارد، اما یک ملودی مشترک در لحظات احساسی شنیده میشود، که این تکنیک به شکلگیری فضای عاطفی کمک میکند و حاصل آهنگسازی عبد آتشانی است .
دکور نمایش نیز سنگین، اما بهخوبی حس گرمای خانه را منتقل میکند و در طول نمایش از عدم چیدمان به شکلگیری تدریجی میرسد. همچنین، گریم و طراحی لباسها به شکل متعادلی انجام شده که تأثیرگذار بوده است.
بهطور کلی امیدوارم انتخابهای درست در تمامی این بخشها باعث شده باشد تا نمایش از کیفیت بالایی برخوردار شده باشد تا بتواند تجربهای جذاب را برای مخاطب رقم بزند.
و کلام آخر
موفقیت این نمایش بدون حضور گروه کارگردانی، بهویژه روژین ستاری دستیار یک کارگردان که بهعنوان لیدر تیم نقش کلیدی داشته، امکانپذیر نبود. این گروه نه تنها در پشت صحنه، بلکه در برنامهریزیها، هماهنگیها و شکلگیری تمرینها نقش مؤثری ایفا کرده است.
هر عضو گروه ، از حرفه ای ها گرفته تا دوستان کم تجربه تر با عشق و دغدغه پای این کار ایستادهاند. از تیم روابط عمومی که نمایش را معرفی و تبلیغ کرد، تا افرادی که در طراحی پوستر، عکاسی، فیلمبرداری و ساخت تیزر زحمت کشیدند، همه دست به دست هم دادند تا این اثر به بهترین شکل اجرا شود.
من از تک تک اعضای گروه که در جایگاه خود فوقالعاده عمل کردند، صمیمانه تشکر می کنم. اگر حتی یک مهره از این تیم نبود، قطعاً کار آسیب میدید. موفقیت این نمایش نتیجهی همدلی و تعهد تمام این عزیزان است.
