غلامحسین نامی و خورشید امید در کلکسیون رها گالری

می‌توان این نقاشی را نوعی مدیتیشن تصویری، سفری درونی از پیچیدگی ذهن به سوی روشنی و آرامش دانست.

ایران آرت : کلکسیون رها گالری خاورمیانه که توسط مهندس محمدرضا قائم مقامی بنیانگذاری شده و مدیریت می شود بیش از دو دهه است با تمرکز بر ارتقای هنر منطقه فعالیت فرهنگی مستمر دارد، شاهکارهای مدرنیستی و معاصر متنوعی از هنرمندان ایرانی و عرب را نگاهداری می کند.

یکی از این آثار، اثری بدون عنوان از مجموعه های شاخص غلامحسین نامی است؛ اثری با تکنیک میکس‌ مدیا روی بوم که در سال ۲۰۱۱ در اندازه ۱۴۸ × ۹۸ سانتی متر خلق شده است. این اثر نخستین بار خرداد ۱۳۹۳ در حراج تهران ارائه شد.

استاد غلامحسین نامی درباره این اثر به ایران آرت گفت: " این تابلو یکی از بهترین آثار کالیگرافی آبستراکت من است."

غلامحسین نامی از پیشگامان جنبش هنر مدرن در نقاشی معاصر ایران است.

نامی در سال ۱۳۱۵ در قم زاده شد. او کارشناسی نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد را از دانشگاه ویسکانسین-مدیسن اخذ کرد.

نامی در ۳۴ سالگی جایزه ملی دولت فرانسه در جشنواره بین‌المللی کانی سورمر را دریافت و سپس دستاوردهای بزرگی در آمریکا ، ایتالیا و ... کسب کرد. آثار او بارها در حراج هایی مانند کریستیز، بونامز و حراج تهران با فروش های خوب روبرو شده است.

این اثر زیبا که در کلکسیون رها گالری خاورمیانه نگهداری می شود، دارای ساختاری مینیمالیستی و انتزاعی است، اما از دل تکرار و ریتم فرم‌ها، مفاهیم عمیقی پدیدار می‌شود.

توده‌ی متراکمی از خطوط شبیه خوشنویسی فارسی یا خطوطی ارگانیک در بخش پایین تصویر دیده می‌شود که به تدریج رو به بالاتر سبُک‌تر می‌شوند. 

خورشیدی زرد در مرکز بالای اثر، نماد روشنایی، آگاهی یا معنویت است.  خط عمودی میان خورشید شاید اشاره‌ای به وحدت در عین دوگانگی باشد.

در این بستر، می‌توان تفسیرهایی چون مبارزه میان تاریکی و روشنایی، خروج از تاریکی جهل به سوی روشنایی معرفت یا مسیر تکامل روحی انسان را یافت.

نامی از تکنیک میکس‌مدیا استفاده کرده است، که می‌تواند شامل ترکیب رنگ، بافت، کاهگل و خاک باشد. سطح اثر با لایه‌هایی پیچیده پوشیده شده که حس عمق و حرکت ایجاد می‌کند. به‌ویژه در بخش پایین، تراکم فرم‌ها چشم‌گیر است و به تدریج رقیق می‌شوند، که حس رهایی را القا می‌کند.

حرکات خطوط ارگانیک و پرریتم یادآور خوشنویسی است اما بدون معنی واژگانی، که بر بار احساسی و غیرکلامی اثر تأکید دارد.

پالت رنگی آگاهانه محدود و گرم است. رنگ‌های خاکی، بژ، قهوه‌ای و زرد غالب‌اند. این رنگ‌ها حس زمین‌بودگی، ریشه‌داشتن و سکوت را القا می‌کنند. زردِ خورشید تنها رنگی است که از این خاکی‌بودن بیرون می‌زند، و به‌عنوان مرکز بصری اثر، نیرویی ماورایی یا معنوی را نمایندگی می‌کند.

غلامحسین نامی از پیشگامان هنر مدرن در ایران است و آثارش اغلب نظاره گر تحولات اجتماعی و فرهنگی ست.

شاید از منظر خوانش جامعه شناختی این اثر جامعه‌ای را تصویر می کند که در میان توده‌های انبوه و گاه گیج‌کننده‌ی نمادها، در جست‌وجوی نوری برای رهایی است.

 تراکم خطوط ممکن است اشاره‌ای به شلوغی فرهنگی، فشارهای اجتماعی یا غلبه سنت‌ها باشد، درحالی‌که خورشیدِ بالا نماد امید به آینده یا تحول است.

از منظر روان‌شناسی، این اثر فرایند درونی فرد را بازتاب می‌دهد؛ از آشفتگی و تراکم ذهنی [بخش پایینی] تا میل به رهایی، آرامش و نور [خورشید بالا]. 

خطوط منحنی و پیوسته با تکرار، حس وسواس فکری، اضطراب یا تفکر درونی را القا می‌کنند، در حالی که ساختار کلی به سوی وحدت و معنا حرکت می‌کند.

می‌توان این نقاشی را نوعی مدیتیشن تصویری دانست؛ سفری درونی از پیچیدگی ذهن به سوی روشنی و آرامش.

این اثر متعلق به کلکسیون رها گالری خاورمیانه است.