تهدید روزنامه‌نگاران توسط یک کارگردان
لارس فون‌تریه گفت: در زندگی‌ام هرگز کسی را نکشته‌ام اما اگر دست به قتل بزنم، قربانی به احتمال فراوان یک روزنامه‌نگار خواهد بود!
ایران آرت: هفت سال پس از اندکی همدردی با آدولف هیتلر در آن عصر پرماجرا، پسر بد سینما دوباره به سواحل جنوبی فرانسه بازگشت تا این بار «خانه‌ای که جک ساخت» را در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن به نمایش بگذارد.
به گزارش همشهری آنلاین، لارس فون‌تریه که با «مالیخولیا» عنصر نامطلوب تشخیص داده و از فرانسه اخراج شده بود، حالا در سینما نام همردیف جنجال و حاشیه است. جلسه نمایش «خانه‌ای که جک ساخت» درباره 12 سال از زندگی یک قاتل سریالی (با بازی مت دیلن) جزو تجربه‌های عجیب تاریخ کن بود؛ هو، سوت، خنده، خروج به نشانه اعتراض و در پایان هم شش دقیقه تشویق ایستاده تماشاگران حاضر در کاخ جشنواره.
فیلمساز دانمارکی که به دلیل حضور فیلمش در بخش خارج از مسابقه در نشست خبری شرکت نکرده و به نوعی روزه سکوت گرفته بود، پس از چند روز لب به سخن گشود و حرف‌هایی زد که بار دیگر بوی جنجال و حاشیه می‌دهد. فن‌تریر که به نظر از شاکی شدن تماشاگران و ابراز نفرت آنها خوشحال است، در گفتگو با خبرنگار سینه‌یوروپا یک اظهار نظر شگفت‌انگیز هم می‌کند: «در زندگی‌ام هرگز کسی را نکشته‌ام اما اگر دست به قتل بزنم، قربانی به احتمال فراوان یک روزنامه‌نگار خواهد بود!»
اندکی پس از نمایش «خانه‌ای که جک ساخت»، واکنش‌های تماشاگران خیلی زود بازتاب رسانه‌ای یافت؛ از خروج از سالن و ابراز نفرت تا غرغرها با صدای بلند.
دیدن همین واکنش‌ها خیال من را خیلی خیلی راحت کرد. این خیلی مهم است که محبوب همه نباشی، چون سرآغاز ناکامی است. البته مطمئن نیستم که به اندازه کافی از من و فیلم متنفر شده باشند. اگر فیلم را بپسندند، یعنی یک مشکلی هست اما بازتاب واکنش‌ها نشان داد تا حدودی موفق شده‌ام. در هر حال، از نوشتن این فیلمنامه خیلی لذت بردم. من خیلی درباره قاتل‌های سریالی نمی‌دانم و خودم هم هرگز کسی را نکشته‌ام اما فکر می‌کنم اگر دستم به خون کسی آلوده شود، احتمالا یک روزنامه‌نگار خواهد بود.
در تمام این سال‌ها در فیلم‌های تو شاهد حضور زنان خوب بوده‌ایم. چرا این بار با یک چرخش اساسی سراغ یک مرد شیطان‌صفت رفته‌ای؟
این وظیفه‌ای بود که به خودم دادم که بسیار لذتبخش و در عین حال کمی کودکانه بود. به ویژه اینکه فهمیدم همه زنان به شدت احمق به نظر می‌رسیدند. برای اینکه به درکی تازه از این فضاها برسم، به اندازه کافی داستان‌های پاتریشیا های‌سمیت را خواندم و به یک شخصیت اصلی رسیدم که در مواجهه با کارهای وحشتناک بسیار خونسرد عمل می‌کند.
بازگشت دوباره به کن چه حس و حالی دارد؟
خوب. احساس می‌کنم در خانه خودم هستم. روزی که برای نمایش فیلم وارد سالن شدم، استقبال بسیار گرم بود. ضمن اینکه از بودن در بخش خارج از مسابقه راضی‌ام. انگار که خواسته باشند بابت اتفاق‌هایی که هفت سال پیش افتاد، کمی مرا تنبیه کرده باشند! تیه‌ری فرمو (مدیر جشنواره کن) برای بازگشت من بسیار زحمت کشید. می‌دانید که از بین بردن برچسب عنصر نامطلوب کاری سخت است، بسیار سخت. من باید یکی از بدترین رقابت‌کنندگان باشم. 12 بار در بخش مسابقه کن حضور داشته و چهار تا پنج جایزه برده‌ام. دیگران اگر چهار پنج جایزه ببرند، دیگر دست از تلاش می‌کشند اما من هر بار آمده‌ام آن هم برای هیچ. از آنجا که هر بار برای شرکت در جشنواره خودم با خودرو از دانمارک تا فرانسه آمده‌ام، خیلی تحقیرآمیز است که روز آخر به تو بگویند هیچ جایزه‌ای نبرده‌ای.
اصلا به این فکر کرده‌ای که هفت سال دوری از کن چگونه تو را دگرگون کرد؟
فکر می‌کنم این روزها کمی افتاده‌تر شده‌ام. برای کنار گذاشتن مشکل اعتیاد به الکل یک برنامه بزرگ و اساسی داشتم و بیشتر به شیوه دم را غنمیت شمردن پیش می‌رفتم. اینجا در کن البته لب نزدن به نوشیدنی‌ها غیرممکن می‌شود! می‌کوشم خوش باشم و خودم را چندان ناراحت کنم تا ناچار نباشم دوباره به نوشیدنی پناه ببرم.
برنامه بعدی‌ات در حوزه فیلم و سینما چیست؟
ایده ساختن 36 فیلم کوتاه 10 دقیقه‌ای در ذهن دارم به نام «اتودها» که بر اساس آموزه‌های ژرژ پولتی، استاد فرانسوی سینما درباره 36 حالت نمایشی تولید می‌شود. فیلم‌ها به زبان‌های مختلف ساخته می‌شوند و امیدوارم دوره فیلمبرداری بسیار لذتبخش باشد. وقتی کار می‌کنم، کمتر می‌ترسم.
