فیگو بیرجندیان و پاییز دلنشین نقاشانه
این شاید یکی از شیرین ترین آثار فیگو است که در کلکسیون "شهاب طواف" نگاهداری می شود، گرچه اثر فاقد پرسپکتیو کلاسیک است، اما همنشینی تیرگی و روشنی و رویهمنشینی لایهها، فضایی ارتعاشی و مهآلود خلق میکند؛ فضایی که عمقش نه از منطق هندسی، که از انرژی دیداری برمی خیزد.
ایران آرت: وقتی روبروی این تابلو فیگو بیرجندیان قرار می گیری انگار در مواجهه با صحنه ای از پاییز دلنشین هستی؛ این شاید یکی از شیرین ترین آثار فیگو است که در کلکسیون "شهاب طواف" نگاهداری می شود و بی دغدغه چشم را می نوازد و آرامش هدیه می دهد؛ انتخاب هوشمندانه پالت رنگی و البته اندازه بزرگ اثر در این اتمسفر نقش اصلی دارند ، هر چند که در کلیت اثر فیگو همچنان به زیبایی شناسی که بدان معتقد است، پایبندی خویش را حفظ کرده است: توجه دادن به جسمانیت رنگ و کنش معنا آفرین ماده.
این اثر که در سال ۲۰۱۹ با تکنیک «ترکیب مواد» خلق شده، گسترهای ۲۰۰ در ۱۵۰ سانتیمتر را در بر میگیرد و از نخستین نگاه، مخاطب را با انفجاری از بافت و رنگ درگیر میکند.
ترکیببندی تابلو فاقد مرکزیت و شبیه به ساختار «تمامسطحی» است؛ لکههای رنگی سراسر بوم را اشغال کرده و نگاه را از توقف در نقطهای خاص بازمیدارند.
پالت رنگی شامل سبز، قرمز، نارنجی، بنفش و زرد است که در تقابل با لایههای قهوهای و خاکستری، عمق و ضرباهنگی زنده میسازند. لکههای درخشان زرد و نارنجی همانند جرقههای نور در دل بافتی متراکم میدرخشند و سبز و قرمز، تنشی دیداری میان گرما و سرما ایجاد میکنند.
بافت پرحجم و مادهگرای اثر، کیفیتی سهبعدی به سطح بوم میبخشد. رنگ و مواد بهصورت لایهلایه نشسته و هر ضربه، حضوری فیزیکی یافته است. این مادهگرایی در کنار ضرباهنگ سریع و گاه چرخشی ابزار، حس حرکتی موزون به تابلو میدهد؛ چنانکه چشم تماشاگر در امتداد لکهها به رقص میآید.
گرچه اثر فاقد پرسپکتیو کلاسیک است، اما همنشینی تیرگی و روشنی و رویهمنشینی لایهها، فضایی ارتعاشی و مهآلود خلق میکند؛ فضایی که عمقش نه از منطق هندسی، که از انرژی دیداری برمیخیزد. این بستر انتزاعی، تداعیهایی از طبیعت ــ چمنزاری انبوه یا جنگلی در پاییز ــ را ممکن میسازد، بیآنکه به روایت یا نشانهای عینی متکی باشد. مضمون اثر بیش از هر چیز در ثبت «تکاپوی حیات» و آشوبی خلاقانه خلاصه میشود.
در کارنامهی بیرجندیان، چنین آثاری ادامهی جستوجوی او در کشف زبان بیانگر «ماده» است؛ زبانی که نقاشی را به میدان انرژی بدل میکند. حضور رنگهای درخشان در دل زمینهای تیره، لایهای احساسی میسازد که میان شور، امید و رهایی در نوسان است و تجربهای حسی-بدنی از تماشای نقاشی را ممکن میکند.
این تابلو، نمونهای شاخص از انتزاع معاصر در هنر خاورمیانه است؛ رویکردی که ماده را به قهرمان اصلی بدل میکند و از دل آشوب رنگ و بافت، بیانی زنده و پرتحرک به وجود میآورد.
فیگو بیرجندیان، نخستین نمایشگاه نقاشی خود شامل گزیده سه سری از آثارش را بهمن ۱۴۰۳ در گالری آریانا تهران برپا کرد.
در این نمایشگاه همه آثار او به فروش رسید.
فیگو بیرجندیان متولد ۱۳۶۸ تهران، نقاش خود آموخته است که نقاشی را در بستر خانواده هنر دوست و تحت تاثیر محیط فراگرفته است.
فیگو پس از تحصیل در دانشگاه کانادایی دبی، نقاشی را حرفه ای دنبال میکند و روایت جذابش در ابعاد بسیار بزرگ توجهات نهادهای هنری را به خود جلب کرده است.
گفتنی ست این اثر زیبا در کلکسیون شهاب طواف نگهداری می شود.
