بازتاب جهان معاصر در پالت فیگو بیرجندیان/ دوگانه تنش سکون، شور آرامش
این اثر فیگو بیرجندیان بر پایهی ترکیبی محدود اما قدرتمند از سه رنگ اصلی شکل گرفته است؛ هیچ مرکزیت قطعی وجود ندارد و این بیمرکزی، حسی از سیلان و بیانتها بودن را به همراه دارد؛ هرچند اثر به ظاهر انتزاعی است، اما از خلال تضادها میتوان مفاهیمی چون کشمکش درونی، فوران احساس، یا حتی جدال میان نیروهای حیاتی و نیروهای خاموشی را دریافت.
ایران آرت: از فیگو بیرجندیان نقاشی با تکنیک میکس مدیا روی بوم ۱۴۰×۱۲۰ را تحلیل می کنیم که در مجموعه فرهاد وفا نگاهداری می شود.
این اثر بر پایهی ترکیبی محدود اما قدرتمند از سه رنگ اصلی شکل گرفته است: خاکستری-نقرهای بهعنوان بستر، قرمز بهعنوان عنصر انفجاری و سیاه بهعنوان ساختاردهنده.
رنگ قرمز با شدت و حرارتش حس فوران و زندگی را تداعی میکند، سیاه همچون خطی کنترلی مسیر انرژی را تعیین میکند، و خاکستری در پسزمینه نقش سکوت و ثبات را دارد.
این تضاد رنگی، کشاکشی میان شور و آرامش، میان حیات و خلأ میسازد.
فیگو ترکیببندی اثر را مبتنی بر خطوط مورب و پاششهای آزاد رنگ بنا نهاده که نگاه مخاطب را بهصورت مارپیچی و پرشتاب در سراسر بوم حرکت میدهد.
هیچ مرکزیت قطعی وجود ندارد و این بیمرکزی، حسی از سیلان و بیانتها بودن را به همراه دارد.
خطوط سیاه با حرکات سیال، مانند امضاهایی آزاد در بوم پراکنده شدهاند. این خطوط همزمان هم ساختار و هم آشوب را ایجاد میکنند. پاششهای قرمز گاه بهشکل لکههای فشرده و گاه به صورت رگههای پرتابشده حضور دارند که کیفیتی انفجاری به اثر میبخشند.
استفاده از تکنیک میکسمدیا سبب شده تا اثر دارای لایههای متعدد و بافتی برجسته باشد. سطح خاکستری بهصورت برجسته و خراشخورده اجرا شده که جلوهای ملموس و مادی ایجاد میکند.
پاششهای آزاد رنگ، از سنت اکشن پینتینگ الهام گرفته و کیفیتی بداههوار و فیالبداهه به اثر دادهاند.
فضای نقاشی تخت و در عین حال چندلایه است؛ خاکستری بهعنوان عمق بصری و قرمزها بهعنوان عناصر پیشآمده عمل میکنند.
این تضاد، حس ضربه و انفجار را تقویت میکند و مخاطب را به داخل صحنه میکشاند.
هرچند اثر به ظاهر انتزاعی است، اما از خلال تضادها میتوان مفاهیمی چون کشمکش درونی، فوران احساس، یا حتی جدال میان نیروهای حیاتی و نیروهای خاموشی را دریافت.
قرمز بهمثابهی خون و حیات، در برابر خاکستریِ سکون ایستاده و خطوط سیاه نقش مرز یا محدودیت را دارند.
این نقاشی فیگو بیرجندیان به دلیل بهرهگیری از بافتهای برجسته و سطح نقرهای-فلزی، کیفیتی بیانگرا و متفاوت یافته است. اثر، هم پیوندی با سنت اکسپرسیونیسم انتزاعی دارد و هم بیان شخصی هنرمند را منعکس میکند.
مخاطب در مواجهه با این اثر ابتدا با ضرباهنگ شدید رنگ قرمز دچار شوک بصری میشود، سپس با پیگیری خطوط سیاه در بوم غرق در حرکت میگردد، و در نهایت در خاکستریِ آرام پسزمینه مکث میکند. این چرخه، تجربهای از هیجان، آشوب و سپس سکون را در ذهن بیننده ایجاد میکند.
این نقاشی میتواند بازتابی از وضعیت جهان معاصر باشد؛ جهانی مملو از تنش، فورانهای ناگهانی و همزمان تلاش برای یافتن سکون در دل آشوب. بیرجندیان با این زبان تصویری، تجربهای جهانشمول اما عمیقاً شخصی را بیان میکند.
این اثر نمونهای درخشان از توانایی فیگو بیرجندیان در ترکیب انرژی خام با اندیشهی ساختاری است؛ جایی که رنگ و حرکت به زبان بیانگری بدل میشوند و بوم به صحنهی نبرد نیروهای متضاد حیات و سکوت تبدیل میشود.
فیگو بیرجندیان، نخستین نمایشگاه نقاشی خود شامل گزیده سه سری از آثارش را بهمن ۱۴۰۳ در گالری آریانا تهران برپا کرد.
در این نمایشگاه همه آثار او به فروش رسید.
فیگو بیرجندیان متولد ۱۳۶۸ تهران، نقاش خود آموخته است که نقاشی را در بستر خانواده هنر دوست و تحت تاثیر محیط فراگرفته است.
فیگو پس از تحصیل در دانشگاه کانادایی دبی، نقاشی را حرفه ای دنبال میکند و روایت جذابش در ابعاد بسیار بزرگ توجهات نهادهای هنری را به خود جلب کرده است.
گفتنی ست این اثر زیبا در کلکسیون فرهاد وفا نگهداری می شود.
