دو قطعه فراتر از زمان؛ انتخاب دیوید گیلمور از میان آثار پینک فلوید

به گفته دیوید گیلمور، گیتاریست پینک فلوید، دو قطعه در میان آثار این گروه بیش از دیگران برجسته‌اند. او با نگاهی به سیر خلاقه گروه، از ترانه‌هایی نام می‌برد که به باورش بالاتر از سایر آثار می‌ایستند.

سجاد مالمیر

ایران آرت: یکی از زیبایی‌های بزرگ کارنامه پینک فلوید این است که چند فصل درخشان و متفاوت را در خود جای داده است؛ از راک سایکدلیکِ دوره نخست، زمانی که نبوغ سید برت هدایت‌گر گروه بود، تا تجربه‌گرایی‌های جالب پس از آن که آلبومی چون More نمادش به‌شمار می‌آید، و سپس تلاش‌های پالوده‌تر و نزدیک به پراگرسیو مانند Meddle که زمینه‌ساز تسلط مشهور گروه بر آلبوم‌های مفهومی شد. این مسیر تکاملی، یکی از شگفت‌انگیزترین قوس‌های رشد در تاریخ موسیقی است.

داشتن چنین قوس روشنی باعث شده انتخاب دوره محبوب از میان آثار گروه برای شنوندگان آسان باشد. همین موضوع درباره اعضای گروه نیز صدق می‌کند. در طول سال‌ها، هر یک از اعضای ترکیب کلاسیک پینک فلوید—دیوید گیلمور، راجر واترز، ریچارد رایت و نیک میسن—درباره بهترین آثار گروه از نگاه خود سخن گفته‌اند. همان‌طور که قابل انتظار است، با توجه به روابط پرتنش درون گروه، هرکدام برداشت خاص خود را از آنچه موفق بوده یا نبوده داشته‌اند.

یکی از دلایلی که پینک فلوید توانست به چنین اوج‌های شگفت‌انگیزی برسد، صداقت بی‌رحمانه اعضا با خودشان درباره هنرشان بود. این رویکرد باعث شد عناصر صوتی موفق را پرورش دهند و آنچه می‌توانست کل پروژه را از مسیر خارج کند کنار بگذارند؛ آن‌ها استاد «دل‌کندن از محبوب‌ها» بودند.

هرچند دوره پس از آلبوم More در سال ۱۹۶۹ نقشی تعیین‌کننده داشت—چرا که گروه در آن زمان صدای خود را تثبیت کرد و با پالت صوتی گسترده‌ای آزمایش‌هایی انجام داد که پایه‌های آثاری چون The Dark Side of the Moon را بنا نهاد—اما بخش قابل‌توجهی از آن دوره، چیزهایی بود که اعضای گروه ترجیح می‌دادند از تاریخ پاک شود.

گیلمور که شاید عینی‌ترین نگاه را در میان چهار عضو داشت، یک‌بار در گفت‌وگویی با رابرت سندال گفت آلبوم‌های Ummagumma (۱۹۶۹) و Atom Heart Mother (۱۹۷۰) دو اثر «سردرگم» بوده‌اند. او تأکید کرد: «آن زمان احساس می‌کردیم Atom Heart Mother، مثل Ummagumma، قدمی به‌سوی چیزی است. اما حالا فکر می‌کنم هر دو صرفاً دست‌وپا زدن در تاریکی بودند.»

با وجود صراحت در بیان آثاری از پینک فلوید که دوست‌شان ندارد، گیلمور درباره بهترین دستاوردهای گروه نیز رک بوده است. او در گفت‌وگو با Billboard در سال ۲۰۰۶، ترانه‌های محبوبش از پینک فلوید را فهرست کرد و حتی دو «قطعه شاخص» را نام برد؛ انتخاب‌هایی که چندان هم غافلگیرکننده نیستند: «Shine On You Crazy Diamond» و «Wish You Were Here»، دو قطعه‌ای که در صدر فهرست بسیاری از هواداران قرار می‌گیرند.

گیلمور با اذعان به اینکه «خیلی زیادند» وقتی صحبت از لحظات برجسته پینک فلوید می‌شود، گفت: «‘Shine On You Crazy Diamond’ و ‘Wish You Were Here’ قطعات شاخص هستند. ‘Comfortably Numb’ هم یکی دیگر است. ‘High Hopes’ از آلبوم The Division Bell یکی از قطعات مورد علاقه تمام دوران من از پینک فلوید است. ‘The Great Gig in the Sky’، ‘Echoes’… تعدادشان زیاد است.»