|
این دو روز دهها دوست عزیز هنرمند و روزنامه نگار زنگ زدند و گفتند : زنده اند! حسین تو زنده ای؟! آزاده و ری را خوب هستند؟! " می خندند و بغض دارند.
هنرمندان جوان که هیچ ، هنرمندان ۶۰ _ ۷۰ ساله متعددی داریم که در بازار داخلی مورد توجه نسبی هستند اما نام شان فرای مرزها شنیده نشده است ! کافی ست فهرست بلند بالایی از هنرمندان مان را در گوگل سرچ کنید، درباره خودشان و آثارشان متن های تحلیلی به فارسی وجود ندارد، چه رسد به انگلیسی؛
گفته می شود از ترس مالیات، گالری ها مدتهاست فروش های خود را پنهان می کنند.
در این دیدار صمیمانه که حدود ۶ ساعت به طول انجامید، هنرمندان از بخشهای مختلف خط تولید رنگهای وستا و بسته بندی و ... بازدید کردند.
نکته عجیب اما غفلت هنرمندان ، نهادها و مجموعه داران هنری از تثبیت امضا، به عنوان عنصر فوق العاده استراتژیک است.
از روزی که "اثر هنری به مثابه کالای نهایی سرمایه ای" مورد توجه بنگاههای بزرگ اقتصادی قرار گرفت، عرضه مستر پیس ها به حراجی ها و بازارهای ثانویه هنر تقریبن نایاب و حتمن کمیاب شده است.
_اهمیت امضا که ماحصل پرسنال برندینگ هنری مهندسی شده هنرمند است ...اهمیت راهبردی بازار سازی ... تغییر رویکرد حراج های هنری ...روی خوش بازار به نئومسترها و آغاز دوره نئومسترها ... اگر دولت واقعن بخواهد کمک کند چه باید کند؟
جمعی از فعالان حوزههای هنری در همایش درباره اقتصاد هنر به سخنرانی خواهند پرداخت.
سردبیر ایران آرت با نشان دادن یک نقاشی از بنکسی میپرسد اگر یک هنرمند ایرانی این اثر را خلق میکرد چه میشد؟
حدود ۵۰ روز از تولد ۴۷ سالگی اش می گذرد، خیابان های اطراف پارک لاله را برای چند صدمین بار بند آورده اما همچنان در حسرت اولیات و بدیهیات است؛ چندین دل نگرانی جدی گنجینه اش هم که شهرت جهانی دارد، موزه هنرهای معاصر تهران مثال عینی غریب آشناست!