حسین هاشم پور: نئو مسترها از نظر قیمت مسترها را جا می گذارند؟/ از ۳۰ و چند ساله ها تا ۷۰ و چند ساله ها!
تا چه زمانی پیکاسو، ونگوک یا در ایران سپهری، محصص، منیر بالا نشین مارکت هنر خواهند بود؟ آیا چهره های نوظهور می توانند بازار هنر را به تسخیر خود درآورند؟
ایران آرت: حسین هاشم پور : تا چه زمانی پیکاسو، ونگوک یا در ایران سپهری، محصص، منیر بالا نشین مارکت هنر خواهند بود؟ آیا چهره های نوظهور می توانند بازار هنر را به تسخیر خود درآورند؟
به نظرم پاسخ این پرسش به کیفیت هنر و زیبایی شناسی هنری ارتباطی ندارد؛
موضوع سرمایه داران نوظهور بزرگ خواهی ست که شیوه های نوین پول سازی در تجارت های پیشرو از جمله هنر را بلدند. آنها کاملن مطلع اند که "هنر کالای نهایی سرمایه ای ست" و در سراسر دنیا از گزند مالیات و رصد بانکی می تواند مصون بماند ... و چون صفرهای حساب بانکی و اموال قابل شناسی سرمایه داران نوظهور باید پنهان بماند، بله ، "دوره نئومسترها" فرا رسیده است:
دوره ای که آثار یک نقاش کم تر از ۵۰ ساله می تواند بسیار گران تر از مستر پیس هایی شود که حیات را بدرود گفته اند.
کلکتورهای جوان آن سان که می خواهند دسترسی به مسترپیس های کلاسیک ندارند، مثلا نمی توانند در بازار ۵۰ نقاشی ادوارد مانش، دکونیک، داوینچی یا در ایران یکصد سهراب، محصص، منیر ... پیدا کنند و بخرند، چون یافت نمی شود؛
اما می توانند به بازار هنر، نقاشان گران قیمتی را معرفی کنند و از آنها ده ها و صدها اثر داشته باشند تا با گران تر و گران تر شدن این هنرمندان، سرمایه آنها نیز تصاعدی افزوده شود.
چه بسا این کلکتورهای معاصر قصد دارند نگاه زیبایی شناسی هنری خود را دیکته کنند و مسترپیس های عصر خود را بسازند؛ [ چه آن روزگارانی که یک کاسه توالت، اثر هنری خوانش شد و چه اکنون که یک موز ۶ میلیون دلاری بازار هنر را دست می اندازد]
دو:
"نئومسترها" شاید برای بازار هنر ایران عنوان نوظهوری ست اما حتمن پدیده وارداتی ست.
وقتی ۱۳ بهمن ۱۴۰۳ برای نخستین بار از "نئومسترها" نوشتم، پیام های بسیاری داشتم:
نئومسترها؛ تاج گذاری چهره های نوظهور
اندکی کالا شدگی هنر را بر نمی تابیدند،
برخی آثار هنری جوانان را کم ارزش و کم مایه می خوانند
و شمار فراوانی از دوستان نقد کردند که "نئومسترها" صرفن مرهون شیوه های بازار سازی مدرن و عصر رسانه محور است؛
در حالی که مسترهای کلاسیک یا در فقر زیست کردند و فردای مرگ، آثارشان قیمت یافت یا زمانی رنگ پول دیدند که موها و دندان های شان هم رنگ شده بود ...
بماند شماری هم به دنبال فرمول های امن و مطئمن نئومستر بودند...
سه:
در سخنرانی ام در خانه هنرمندان، نشست "عصر روشن" ۲۱دی سال گذشته، وجوه بیشتری از نئومسترها را برشمردم و حتی چند چهره ای که در ایران در همین مسیر قدم گذاشته اند را مثال زدم.
اینکه آنها چه اندازه بر اساس الگوهای معاصر بازار هنر رفتار می کنند یا خیر ، ناگفته ماند اما تلاش کردم به برخی نقدهای رایج پاسخ دهم.
راستش اخلاقی یا غیراخلاقی بودن یک پدیده اقتصادی در دنیای هنر یک مبحث است که می شود ساعت ها درباره اش گپ زد، اما واقعیت موجود، اتفاقی که اکنون در حال وقوع است، چیز دیگری ست؛
اینکه ما آن را نادیده بگیریم یا کتمانش کنیم آن پدیده را از بین نمی برد؛ اما برخی ایرانیان تصور می کنند هنوز دهه ۶۰ هست و می توان ویدئو را با جرم انگاری حذف کرد؛ لابد به نحوی که ماهواره، فیس بوک، اینستاگرام، یوتیوب ... هم حذف شدند!!
رازهای نوین پرفروش شدن پرفروش شدن در دنیای تجسمی در سیاه ترین زمستان
چهار:
بازار هنر ایران هم مانند دیگر بازارهای هنری تسلیم نئومسترها خواهد شد [ فقط دیر و زود دارد]
زیرا مستر پیس های سنتی به خصوص شاهکارهای مدرنیستی، از چرخه بازار خارج شده اند ، صاحبان چنین آثاری حاضر نیستند این ثروت نهایی را به هیچ قیمتی به فروش گذارند، در حالی که این مارکت به پول های بزرگ و بزرگ تر بیشتری نیاز دارد ...
در این باره بیشتر خواهم نوشت.
